François de Gain de Montaignac

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
François de Gain de Montaignac
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1744
Montaignac

Data i miejsce śmierci

czerwiec 1812
Londyn

Biskup Tarbes
Okres sprawowania

1782–1801

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

23 września 1782

Sakra biskupia

20 października 1782

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

20 października 1782

Konsekrator

nieznany

François de Gain de Montaignac (ur. 6 stycznia 1744 w Montaignac, zm. w czerwcu 1812 w Londynie) – francuski duchowny rzymskokatolicki, biskup Tarbes.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Pochodził ze starego rodu szlacheckiego z Limousin. Ukończył Seminarium Saint-Sulpice w Paryżu. W 1779 otrzymał tytuł kapelana królewskiego.

11 sierpnia 1782 król Francji Ludwik XVI mianował go biskupem Tarbes, co zatwierdził 23 września 1782 papież Pius VI. 20 października 1782 przyjął sakrę biskupią z rąk nieznanego konsekratora.

Rewolucja francuska[edytuj | edytuj kod]

Po rewolucji francuskiej, w 1790 odmówił złożenia przysięgi na konstytucję cywilną kleru i zabronił jej składania przez podległych mu księży oraz odmówił utworzenia wprowadzonej przez ten akt rady biskupiej. 9 grudnia 1790 wyjechał z Tarbes, aby nie być zmuszony do składania przysięgi. Do miasta powrócił 12 marca 1791, jednak 8 dni później zgromadzenie wyborcze departamentu wybrało ks. Jeana-Guillaume'a Moliniera biskupem konstytucyjnym Tarbes. Bp de Gain de Montaignac przez dwa kolejne miesiące pozostawał w Tarbes i sprawował urząd biskupi. Szacuje się, że ok. 80% księży diecezji Tarbes wymówiło posłuszeństwo bp de Gain de Montaignac i poparło konstytucję.

Emigracja[edytuj | edytuj kod]

20 maja 1791, na dwa dni przed objęciem diecezji przez Moliniera, opuścił miasto i udał się na emigrację do Hiszpanii. W 1794, obawiając się przybycia wojsk francuskich, wyjechał do Italii. Kilkakrotnie zmieniał miejsce zamieszkania, co za każdym razem podyktowane było ruchami wojsk francuskich, których się obawiał. W 1800 udał się do Portugalii. W 1808 francuski najazd na Portugalię zmusił go do ponownej emigracji. Wyjechał wówczas do Londynu, gdzie w 1812 zmarł.

Konkordat z rewolucyjną Francją podpisany 15 lipca 1801 przyjął z rezygnacją, jako zawarty poza królem, którego uważał za swojego prawowitego władcę, jednak na prośbę papieża Piusa VII, 6 października 1801 złożył rezygnację z biskupstwa Tarbes, którego likwidację porozumienie przewidywało.

Odznaczał się głęboką wiarą. Do końca życia pozostał rojalistą i zdecydowanym przeciwnikiem rewolucji.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]