George Armitage Miller

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
George Armitage Miller
Państwo działania

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1920
Charleston

Data i miejsce śmierci

22 lipca 2012
Plainsboro Township

profesor
Specjalność: psychologia
Alma Mater

University of Alabama

Uczelnia/Instytut/Instytucja

George Armitage Miller (ur. 3 lutego w 1920 w Charleston[1], zm. 22 lipca 2012) – amerykański psycholog, pionier psychologii poznawczej[2].

Kariera naukowa[edytuj | edytuj kod]

Bakalaureat (B.A.) z historii i lingwistyki uzyskał na Uniwersytecie Alabamy w 1940, magisterium (M.A.) na tej samej uczelni w 1941. Następnie otrzymał magisterium z psychologii (1944) i doktorat (1946) na Uniwersytecie Harvarda[3]. Podczas II wojny światowej służył w Army Signal Corps[3]. Później pracował jako wykładowca i badacz na Uniwersytecie Harvarda, w Massachusetts Institute of Technology i na Rockefeller University[3]. W 1979 został zatrudniony na Princeton University. W 1990 przeszedł na emeryturę[3]. Zmarł w Plainsboro w stanie New Jersey[1][4].

W swojej pracy wyszedł od behawioryzmu, ale szybko zauważył ograniczenia tej metody. Jednym z odkryć uczonego, było stwierdzenie, że pamięć krótkotrwała człowieka może przechowywać około siedmiu informacji, jak to ujął siedem plus minus dwie[3]. Obserwację tę zawarł w artykule The Magical Number Seven, Plus or Minus Two: Some Limits on Our Capacity for Processing Information, opublikowanym w 1956[3][5][6]. Za centralną cechę procesów myślowych człowieka uważał redukcję przekazu do mniejszej liczby jednostek o większej pojemności znaczeniowej[3]. W 1960 wraz z Eugene’em Galanterem i Karlem Pribramem zaproponował nową metodę eksperymentalną, którą nazwali TOTE (od pierwszych liter słów test, operate, test, exit oznaczających kolejne etapy badania)[3]. W 1960 razem z Jerome’em S. Brunerem założył Harvard Center for Cognitive Studies[3]. W 1986 pomagał przy założeniu Princeton Cognitive Science Laboratory[3]. Był członkiem American Academy of Arts and Sciences (1957) i National Academy of Sciences (1962)[3]. Otrzymał wiele nagród, w tym National Medal of Science (1991)[7] i Outstanding Lifetime Contribution to Psychology Award od American Psychological Association (2003)[3].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Margaret Miller[1].

Prace[edytuj | edytuj kod]

Opublikował między innymi książki Language and Communication (1951) i Plans and the Structure of Behavior (1960[3]. Są one uważane za wpływowe[3]. W 1980 w Polsce ukazała się w przekładzie Aldony Grzybowskiej i Adama Szewczyka książka Plany i struktura zachowania George’a Armitage’a Millera, Eugene’a Galantera i Karla H. Pribrama.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c George A. Miller dies at 92; psychologist helped lead cognitive science revolution. washingtonpost.com. [dostęp 2018-03-30]. (ang.).
  2. ↑ George A. Miller dies at 92; pioneer of cognitive psychology. articles.latimes.com. [dostęp 2018-03-30]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n George A. Miller, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-03-30] (ang.).
  4. ↑ Michael Hotchkiss: Share on Facebook Share on Twitter Share on LinkedIn Email Print George Miller, Princeton psychology professor and cognitive pioneer, dies. princeton.edu. [dostęp 2018-03-30]. (ang.).
  5. ↑ Paul Vitello: George A. Miller, a Pioneer in Cognitive Psychology, Is Dead at 92. nytimes.com. [dostęp 2018-03-30]. (ang.).
  6. ↑ George A. Miller: Remembering a Pioneer. psychologicalscience.org. [dostęp 2018-03-30]. (ang.).
  7. ↑ S. Pinker: George A. Miller (1920-2012). ncbi.nlm.nih.gov. [dostęp 2018-03-30]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=George_Armitage_Miller&oldid=68407358”