Giulio Rinaldi
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1935 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 lipca 2011 |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
180 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
półciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
67 |
| Zwycięstwa |
44 |
| Przez nokauty |
13 |
| Porażki |
16 |
| Remisy |
5 |
| Nieodbyte |
2 |
Giulio Rinaldi (ur. 13 lutego 1935 w Anzio, zm. 18 lipca 2011 tamże[1]) – włoski bokser, zawodowy mistrz Europy, olimpijczyk.
Kariera w boksie amatorskim[edytuj | edytuj kod]
Wystąpił w wadze średniej (do 75 kg) na igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne, gdzie w pierwszej walce wygrał z Jensem Andersenem z Danii, a w następnej, ćwierćfinałowej, przegrał walkowerem z późniejszym złotym medalistą Giennadijem Szatkowem ze Związku Radzieckiego, gdyż nie utrzymał limitu wagi[1].
Był wicemistrzem Włoch w wadze średniej w 1956[2].
Kariera w boksie zawodowym[edytuj | edytuj kod]
Rozpoczął zawodowe uprawianie boksu w 1957. Startował w wadze półciężkiej. Większość pojedynków wygrywał, choć m.in. został pokonany w 1959 przez Dietera Wemhönera. W marcu 1960 zdobył tytuł zawodowego mistrza Włoch w wadze półciężkiej, a w październiku tego roku wygrał na punkty w walce towarzyskiej z Archiem Moore’em, który do tego miesiąca był mistrzem świata tej kategorii, a nadal był na niego uznawany m.in. przez New York State Athletic Commission. 10 czerwca 1961 w Nowym Jorku Rinaldi stoczył walkę z Moore’em o tytuł mistrza świata tej organizacji, lecz przegrał ją na punkty. W tym samym roku zrewanżował; się za porażkę Wemhönerowi wygrywając z niem na punkty.
28 września 1962 w Rzymie zdobył wakujący tytuł mistrza Europy (EBU) w kategorii półciężkiej po pokonaniu Chica Calderwooda. Następnie stoczył dwie remisowe walki towarzyskie z Bobo Olsonem i Wayne’em Betheą. 23 maja 1963 w Rzymie obronił tytuł mistrza Europy wygrywając z byłym posiadaczem tego pasa Erichem Schöppnerem (była jedyna porażka Schöppnera na zawodowym ringu). Stracił tytuł 4 kwietnia 1964 w Dortmundzie, gdy pokonał go Gustav Scholz. Odzyskał wakujący pas mistrza Europy w wadze półciężkiej 8 lipca 1965 w Rzymie wygrywając z Klausem Peterem Gumpertem, jednak już w następnej walce go stracił po porażce z Piero Del Papą 11 marca 1966. W tym samym roku zremisował z Jürgenem Blinem, a pojedynek z Giulio Saraudim uznano za nieodbyty. W 1969 stoczył trzy walki z Wilhelmem von Homburgiem (dwie przegrane i jedną wygraną) i przegrał z Blinem. Ostatnią walkę w swojej karierze przegrał 23 października 1970 z Dominico Adinolfim[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Giulio Rinaldi [online], olympedia.org [dostęp 2021-10-05] (ang.).
- ↑ a b Giulio RINALDI [online], Sport & Note [dostęp 2021-10-05] (ang.).
- ↑ Giulio Rinaldi [online], boxrec.com [dostęp 2021-10-05] (ang.).