Tom Bogs
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 listopada 1944 |
|---|---|
| Data śmierci |
27 grudnia 2023 |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
176 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
średnia |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
87 |
| Zwycięstwa |
77 |
| Przez nokauty |
25 |
| Porażki |
8 |
| Remisy |
1 |
| Nieodbyte |
1 |
Tom Frank Bogs (ur. 21 listopada 1944 w Christianshavn w Kopenhadze[1], zm. 22 grudnia 2023[2]) – duński bokser, zawodowy mistrz Europy, olimpijczyk.
Kariera w boksie amatorskim[edytuj | edytuj kod]
Wystąpił w wadze lekkośredniej (do 71 kg) na mistrzostwach krajów nordyckich w 1963, ale przegrał pierwszą walkę[3]. Startował w tej kategorii na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio, gdzie w pierwszej walce wygrał przed czasem z Chenem Bai-sunem z Chin, a w następnej, ćwierćfinałowej, przegrał również przed czasem z Nojimem Maiyegunem z Nigerii[1].
Był mistrzem Danii w wadze lekkośredniej w 1964[4].
Kariera w boksie zawodowym[edytuj | edytuj kod]
Rozpoczął zawodowe uprawianie boksu w 1964. Startował w wadze średniej. Do końca 1967 stoczył 36 walk zawodowych które wszystkie wygrał. W 1968 wygrał 9 walk, w tym z Yolandem Leveque, a 12 września tego roku w Kopenhadze zdobył tytuł mistrza Europy (EBU) w kategorii półciężkiej po pokonaniu Lothara Stengela przez techniczny nokaut w 1. rundzie. Obronił ten tytuł w styczniu 1969 wygrywając z byłym mistrzem Europy Piero Del Papą, a następnie z niego zrezygnował i powrócił do kategorii średniej.
11 września 1969 w Kopenhadze został mistrzem Europy (EBU) w wadze średniej po pokonaniu obrońcy tytułu Juana Carlosa Durána. W 1969 i 1970 trzykrotnie skutecznie bronił mistrzostwa wygrywając m.in. z Chrisem Finneganem. 12 lutego 1970 zanotował pierwszy remis w swojej karierze (z Donem Fullmerem), a 4 czerwca tego roku pierwszą porażkę (z Emile Griffithem). 4 grudnia 1970 w Rzymie przegrał z Duranem i utracił pas mistrza Europy. W 1972 stoczył 7 walk, w tym zwycięską z Fullmerem i przegraną z Bunnym Sterlingiem.
Zmierzył się w walce o tytuł mistrza świata organizacji WBA i WBC 19 sierpnia 1972 w Kopenhadze, ale dotychczasowy mistrz Carlos Monzón pokonał go przez techniczny nokaut w 5. rundzie. 18 stycznia 1973 w Kopenhadze ponownie zdobył wakujące mistrzostwo Europy w wadze średniej po wygranej z Fabio Bettinim, ale nie bronił tego tytułu. W tym samym roku wygrał m.in. z Mikiem Quarrym i Vicente Rondónem. 12 marca 1974 w Londynie próbował odebrać tytuł mistrza Europy w wadze półciężkiej Johnowi Contehowi, ale przegrał wskutek kontuzji w 6. rundzie. Później stoczył jeszcze 5 walk, w tym wygraną z Bunnym Sterlingiem i przegraną z Pierre Fourie. W ostatniej, która miała miejsce 21 listopada 1974 w Kopenhadze, pokonał go Tom Bethea[4][5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Tom Bogs [online], olympedia.org [dostęp 2021-10-09] (ang.).
- ↑ Tidligere bokser Tom Bogs er død. sport.tv2.dk. [dostęp 2023-12-27]. (duń.).
- ↑ 5.Nordic Championships – Helsinki, Finland – April 4–5 1963 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-10-09] (ang.).
- ↑ a b Tom BOGS [online], Sport & Note [dostęp 2021-10-09] (ang.).
- ↑ Tom Bogs [online], boxrec.com [dostęp 2021-10-09] (ang.).