Glass Candy
 Koncert w 2006 | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Wydawnictwo |
Troubleman Unlimited Records, Italians Do It Better |
| Skład | |
| Ida No, Johnny Jewel | |
| Strona internetowa | |
Glass Candy – amerykańska grupa muzyczna wykonująca muzykę elektroniczną, założona w 1996 roku. Pochodzi z Portland w stanie Oregon. W skład zespołu wchodzą: wokalistka i gitarzystka Ida No oraz gitarzysta, klawiszowiec i producent muzyczny Johnny Jewel. Początkowo grupa łączyła noise rock z electropopem, później pojawiły się elementy italo disco. Od 2000 roku wydali kilka albumów, ostatnią z nich jest Deep Gems z 2008 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Grupa Glass Candy została założona w 1996 roku przez Idę No, pochodzącą z Vancouver w stanie Waszyngton, i Johnny'ego Jewela z Austin w stanie Teksas[1]. Współpracę zaczęli w Portland. No opisuje ich wczesną pracę jako "droney and weird"[1] (burdonową i dziwną). Pierwszymi dwoma singlami, które wydali nakładem własnym pod nazwą "Glass Candy & the Shattered Theatre", były Metal Gods (2001) oraz cover Josie Cotton Johnny Are You Queer (2002)[1]. Koncertowali wraz z zespołem The Convocation Of... w 2001, w tym samym roku opublikowali także album koncertowy w wytwórni płytowej Vermin Scum[2]. Ich pierwszy album studyjny – Love Love Love – był wydany w wytwórni Troubleman Unlimited Records w 2003 roku, podobnie jak drugi album LP, wydany rok później. Jewel z Mikiem Simonettim założyli Italians Do It Better jako spółkę zależną od Troubleman[1]. W 2007 roku Glass Candy wydało trzeci album – B/E/A/T/B/O/X. Pod koniec 2008 roku opublikowali nieznane utwory, b-side'y i remiksy w jednym albumie wydanym pod nazwą Deep Gems. Został on pozytywnie zrecenzowany w magazynie "Spin"[3].
Utwory grupy Glass Candy zostały użyte podczas pokazu mody Chloé[4], wykorzystał je także Karl Lagerfeld[5] podczas prezentacji kolekcji Chanel Wiosna/Lato'08 i Jesień/Zima'08/'09[6].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Wokal Idy No był porównywany do niemieckiej piosenkarki Nico z lat 60. oraz opisywany jako połączenie "przestraszonej Debbie Harry lub wkurzonej Lene Lovich w nawiedzonej dyskotece"[1]. Od 2008 grupa łączy gatunki italo disco, freestyle, krautrock, hip-hop i nową falę[1].
Wszystkie utwory zostały wyprodukowane na klasycznym analogowym sprzęcie, bez użycia komputerów[7]. Krytycy porównują Glass Candy do takich grup i wykonawców muzycznych jak Nina Hagen, The Shirelles[8], David Bowie, James Chance i Jarboe[2]. Glass Candy tworzyli też covery piosenek Jamesa "Sugar Boy" Crawforda[8], Kraftwerk, Roxy Music, Belle Epoque, Dark Day[9], The Rolling Stones i Queen.
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
- Smashed Candy (Vermin Scum, 2001)
- Love Love Love (Troubleman Unlimited, 2003)
- Life After Sundown (Troubleman Unlimited, 2004)
- Iko (Troubleman Unlimited, 2005)
- "I Always Say Yes (12" Main)" (Italians Do It Better, 2007)
- After Dark (Italians Do It Better, 2007)
- B/E/A/T/B/O/X (Italians Do It Better, 2007)
- Miss Broadway (Vinyl, 12")" (Italians Do It Better, 2008)
- Deep Gems (Italians Do It Better, 2008)
- Geto Boys (Italians Do It Better, 2009)
- Feeling Without Touching (Italians Do It Better, 2010)
- Warm in the Winter (Italians Do It Better, 2011)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f T. Cole Rachel, Welcome to the Good Life, "The Fader" no. 53, April 2008, s. 74.
- ↑ a b Daphne Carr: Glass Candy – Biography. Allmusic. [dostęp 2010-07-23]. (ang.).
- ↑ Andy Beta: Eccentric Portland pair spook the dance floor.. Spin, 2009-02-19. [dostęp 2010-07-23]. (ang.).
- ↑ Camella Lobo: Glass Candy: Alphaville and Adam Ant. L.A. Record, 2008-09-14. [dostęp 2010-07-23]. (ang.).
- ↑ Joshua P. Ferguson: Diamonds in the rough. [w:] Issue 219 [on-line]. Time Out Chicago, 2009-05. [dostęp 2010-07-23]. (ang.).
- ↑ Glass Candy. [w:] Inspire me please [on-line]. 2009-01-16. [dostęp 2010-07-23]. (ang.).
- ↑ T. Cole Rachel, Welcome to the Good Life, "The Fader" no. 53, April 2008, s. 75.
- ↑ a b T. Cole Rachel, Welcome to the Good Life, "The Fader" no. 53, April 2008, s. 154.
- ↑ Marc Hogan: Album Review. Pitchfork, 2007-06-22. [dostęp 2010-07-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-26)]. (ang.).