Grocholski (nazwisko)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Grocholski (forma żeńska: Grocholska, liczba mnoga: Grocholscy) – polskie nazwisko.

Etymologia nazwiska[edytuj | edytuj kod]

Utworzone prawdopodobnie formantem -ski od nazwy miejscowej Grocholin[1] (gm. Kcynia) lub Grocholice[2][1].

Rody szlacheckie[edytuj | edytuj kod]

Nazwisko Grocholski, notowane od 1450 roku[2][3], nosiło kilka rodów szlacheckich. Byli to: Grocholscy herbu Syrokomla, Grocholscy herbu Abdank, Grocholscy herbu Topór[4][5]. Źródła wspominają również o Grocholskich herbu Nałęcz i Grocholskich herbu Sulima oraz Stanisławie Grocholskim herbu własnego Grocholski, który otrzymał nobilitację na sejmie w 1589 roku. Własny herb mieli hrabiowie Grocholscy (tytuł przyznano im w 1881 roku w Cesarstwie Rosyjskim)[6].

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 90. XX wieku w Polsce mieszkało 1281 osób o tym nazwisku, najwięcej w dawnym województwie: zielonogórskim - 130, poznańskim - 118 i wrocławskim - 108[7]. W 2002 roku według bazy PESEL mieszkały w Polsce 1483 osoby o nazwisku Grocholski, najwięcej w powiecie przeworskim i Wrocławiu[8].

Encyklopedyczni przedstawiciele i inne wykorzystania[edytuj | edytuj kod]

Zobacz stronę ujednoznaczniającą: Grocholski.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Zofia Kaleta: Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. III. Kraków: Wydawnictwo Naukowe DWN, 2000, s. 57.
  2. a b Kazimierz Rymut: Nazwiska Polaków • Słownik historyczno-etymologiczny. T. I. Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN, 1999, s. 268.
  3. Witold Taszycki: Słownik staropolskich nazw osobowych. T. II. Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN, 1974-1976, s. 203.
  4. Seweryn hr. Uruski: Rodzina • Herbarz szlachty polskiej. T. IV. Warszawa: Gebethner i Wolf, 1916, s. 383-388.
  5. Kasper Niesiecki: Herbarz Polski. T. 4. Lipsk: J. N. Bobrowicz, 1839–1845, s. 280-284.
  6. Adam Boniecki: Herbarz Polski. T. 7. Warszawa: Gebethner i Wolf, 1900, s. 64-71.
  7. Kazimierz Rymut: Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych. T. 3. Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN, 1992-1994, s. 515.
  8. Kazimierz Rymut: Słownik nazwisk używanych w Polsce na początku XXI wieku (wydanie II poprawione)(CD-ROM). Kraków: Instytut Języka Polskiego PAN, 2005.