Heksafluororutenian fluoroksenonu

Heksafluororutenian fluoroksenonu
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
addyt.	dla [XeF]+; [RuF; 6]−; : heksafluorydorutenian(1−) fluorydoksenonu(1+)
	Inne nazwy i oznaczenia
	daw. sześciofluororutenian fluoroksenonu
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	XeRuF; 7
Inne wzory	[XeF]+; [RuF; 6]−;
Masa molowa	365,35 g/mol
Wygląd	żółtozielone kryształy
	Identyfikacja
Numer CAS	22527-13-5
Właściwości
	Gęstość
	3,78 g/cm³; ciało stałe
Temperatura topnienia	110 °C
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Podobne związki
Podobne związki	XePtF; 6, XeRhF; 6, [XeF]+; [RuF; 6]−; , [XeF]+; [IrF; 6]−;
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Heksafluororutenian fluoroksenonu, [XeF]+
[RuF
6]−
– nieorganiczny związek chemiczny ksenonu i rutenu z fluorem.

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Jeden z pierwszych otrzymanych związków chemicznych ksenonu, otrzymany w oparciu o syntezę heksafluoroplatynianu ksenonu^[2]. W podobnej reakcji udało się zsyntetyzować również inną pochodną tego typu – XeRhF
6^[3]. Bartlett przeprowadził także reakcję z fluorkiem rutenu(VI)^[4]^[5] otrzymując przypuszczalnie związek o przybliżonym składzie XeRuF
6^[6]. Tymczasem reakcja fluorku irydu(VI) z ksenonem prowadzi do otrzymania [XeF]+
[IrF
6]−
^[5]. Tego samego typu pochodną rutenu [XeF]+
[RuF
6]−
otrzymano w wyniku reakcji difluorku ksenonu z fluorkiem rutenu(V) w roztworze pentafluorku bromu^[7]^[6]^[8].

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Heksafluororutenian fluoroksenonu topi się w zakresie temperatury 110^[1]–111 °C^[6] i ma postać jednoskośnych żółtozielonych kryształów. Otrzymywany przy innym stosunku molowym reagentów [XeF]+
[Ru
2F
11]−
ma barwę jasnozieloną i topi się w zakresie temperatury 49–50 °C, natomiast [Xe
2F
3]+
[RuF
6]−
ma barwę żółtawozieloną i zakres temperatury topnienia 98–99 °C^[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-99, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
↑ N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. Chemical Society, Londyn. DOI: 10.1039/PS9620000197.
↑ H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.
↑ C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .
↑ ^a ^b Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207.
↑ ^a ^b ^c ^d Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 79–81. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383.
↑ F.O. Sladky, P.A. Bulliner, Neil Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179.
↑ Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: World Scientific Publishing, 2001, s. 238. ISBN 981-02-2775-2.

[CRC-1] CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-99, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).

[Bartlett_1962-2] N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. Chemical Society, Londyn. DOI: 10.1039/PS9620000197.

[Bartlett_1963-3] H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.

[Chernick-4] C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .

[Tamadon-5] Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207.

[Gmelins-6] Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 79–81. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383.

[Bartlett_1969-7] F.O. Sladky, P.A. Bulliner, Neil Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179.

[Bartlett_2001-8] Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: World Scientific Publishing, 2001, s. 238. ISBN 981-02-2775-2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]