Heksafluororodan ksenonu
| |||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
XeRhF | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Inne wzory |
[XeF]+ | ||||||||||||
| Masa molowa |
440,37 g/mol | ||||||||||||
| Wygląd |
czerwone ciało stałe | ||||||||||||
| |||||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||||
| Podobne związki | |||||||||||||
Heksafluororodan ksenonu, XeRhF
6 – nieorganiczny związek chemiczny rodu, fluoru i ksenonu, otrzymany przez Neila Bartletta w 1963 roku[1][2].
Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]
Heksafluororodan ksenonu otrzymano jako następstwo udanej syntezy pierwszego związku gazu szlachetnego – heksafluoroplatynianu ksenonu[3]. Pewne nadzieje były w tym wypadku związane z syntezą pochodnej kryptonu, ale okazało się, że fluorek rodu(VI) jest w tym wypadku zbyt słabym czynnikiem utleniającym[4]. Ksenon natomiast ulegał utlenieniu w bardzo prosty sposób; reagował on bowiem w fazie gazowej z RhF
6 tworząc krwistoczerwony produkt stały. Reakcję w uproszczony sposób można zapisać następująco[5]:
- Xe + RhF
6 → XeRhF
6
W podobnych reakcjach udało się otrzymać również inne związki tego typu – [XeF]+
[IrF
6]−
[4] oraz [XeF]+
[RuF
6]−
[6]
Struktura[edytuj | edytuj kod]
Wyniki doświadczeń wskazują, że skład fazy stałej, wyrażony jako stosunek ksenonu do RhF
6 zawiera się w granicach 1:1,0 – 1:1,05 oraz niewielką zawartość [XeF]+
[RhF
5]−
w tworzonym układzie[4]. W literaturze brakuje danych dotyczących bardziej zaawansowanych badań dotyczących struktury tego związku, pamiętać jednak należy, że w przypadku analogu platynowego, wyniki okazały się bardziej skomplikowane, niż początkowo sądzono – odkryto skomplikowany układ kationowo-anionowy obejmujący [XeF]+
[PtF
5]−
, [XeF]+
[Pt
2F
11]−
i [Xe
2F
3]+
[PtF
6]−
[7] oraz układy polimeryczne[8].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wzór ten jest uproszczaniem, w rzeczywistości budowa jest bardziej złożona.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30. OCLC 475647332.
- ↑ Rare Gas Studies Lead to XeF. „Chemical & Engineering News”. 41 (5), s. 36–39, 1963. DOI: 10.1021/cen-v041n005.p036.
- ↑ N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. DOI: 10.1039/PS9620000197. - ↑ a b c Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: World Scientific Publishing, 2001, s. 238. ISBN 981-02-2775-2.
- ↑ Linus Pauling: General Chemistry. Wyd. 3. San Francisco: 1970, s. 250. ISBN 0-7167-0148-0.
- ↑ C.L. Chernick i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136.
- ↑ A.F. Holleman, E. Wiberg: Inorganic Chemistry. San Diego: Academic Press, 2001. ISBN 0-12-352651-5.
- ↑ L. Graham, O. Graudejus, N.K. Jha, N. Bartlett. Concerning the nature of XePtF
6. „Coordination Chemistry Reviews”. 197, s. 321–334, 2000. DOI: 10.1016/S0010-8545(99)00190-3.