Helen Torr
| |
| Imię i nazwisko |
Helen Spangler Torr |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
amerykańska |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Muzeum artysty |
Arthur Dove-Helen Torr Cottage |
| Ważne dzieła | |
| |
Helen Torr (ur. 22 listopada 1886 w Roxborough, zm. 8 września 1967 w West Islip) – amerykańska malarka modernistyczna, towarzyszka życia (1921–1932), a następnie żona (1932–1946) malarza Arthura Garfielda Dove’a. Z uwagi na kolor włosów nosiła przezwisko „Ruda” („Reds”)[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Helen Torr urodziła się 22 listopada 1886 roku w Roxborough na przedmieściach Filadelfii[2]. Edukację rozpoczęła w 1902 roku w Drexel Institute, a trzy lata później wstąpiła do Pennsylvania Academy of the Fine Arts, gdzie wśród jej wykładowców był William Merritt Chase. W 1913 roku wyszła za mąż za kolegę z uczelni, Clive’a Weeda. Oboje zamieszkali w Nowym Jorku, później w Filadelfii, a około 1920 roku przeprowadzili się do Westport. W tym samym roku Torr porzuciła męża dla malarza Arthura Dove’a, którego poznała rok wcześniej. W 1921 roku związała się z Dove’em, który dla niej opuścił żonę i syna[3]. W 1924 roku Dove i Torr zamieszkali razem na łodzi zacumowanej w CDP Halesite (miasto Huntington), na północnym wybrzeżu Long Island[4]. W 1932 roku zawarli związek małżeński. Po śmierci matki w 1933 roku Dove wraz z bratem odziedziczyli majątek rodzinny w Genevie, w stanie Nowy Jork. Dove przeniósł się tam z żoną[3]. Oboje byli wówczas bardzo biedni, a dom pozbawiony był elektryczności i wymagał remontu. W kwietniu 1936 roku Dove z żoną odbyli pierwszą i jedyną podczas pięciu lat pobytu w Genevie podróż do Nowego Jorku. Odwiedzili tam galerię An American Place, gdzie Dove miał swoją doroczną wystawę oraz Museum of Modern Art, w którym obejrzeli przełomową wystawę Cubism and Abstract Art[5]. W 1938 roku oboje nabyli dom na nabrzeżu Titus Mill Pond w CDP Centerport, gdzie mieszkali do końca życia[4]. Dove po przebytym ataku serca i zdiagnozowaniu ciężkiej choroby nerek zmuszony był do prowadzenia siedzącego trybu życia, ograniczając swoją aktywność do najbliższego otoczenia wokół domu[3]. Pozostał inwalidą aż do śmierci. Torr zaprzestała malowania, żeby zająć się chorym mężem, który dzięki temu mógł kontynuować malowanie[2]. Zmarł na atak serca w 1946 roku[3]. Po jego śmierci Torr pozostała w domu, ale do malowania już nie wróciła. Ostatnie miesiące życia spędziła w domu opieki w CDP Bayshore w Islip[1]. Zmarła 8 września 1967 roku[2] w szpitalu w pobliżu West Islip[1].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Torr malowała obrazy olejne oraz rysowała węglem. Choć nie datowała swoich obrazów, to z dokumentacji wynika, że większość z nich powstała w latach 1924–1938. Jej wczesne prace nie zachowały się. Inspirację czerpała z krajobrazu i otaczających ją budynków. Malowała też martwe natury, których tematem były zarówno przedmioty naturalne, jak i stworzone przez człowieka. Do jej najważniejszych obrazów należą: Biały obłok (latarnia morska) namalowany w 1932 roku, przedstawiający latarnię morską w porcie w Huntington oraz Styczeń, z 1935 okazujący Genevę zimą. Oba charakteryzuje zrytmizowany deseń oraz delikatna paleta[2]. Jej obrazy wykazują duży wpływ Dove’a, a także, nieco mniejszy, Marsdena Hartleya i Georgii O’Keeffe. Wpływy te wynikają z faktu, iż artyści ci stanowili część zwartej grupy, w ramach której wymieniano liberalne koncepcje artystyczne[6].
Wystawy[edytuj | edytuj kod]
Za życia Torr jej obrazy były wystawiane tylko dwa razy: w 1927 roku w pokazie grupowym, zorganizowanym przez Georgię O’Keeffe oraz w 1933 roku na wspólnej z Dove’em wystawie w galerii Alfreda Stieglitza An American Place[7].
Jej pierwsza, indywidualna wystawa miała miejsce dopiero 5 lat po jej śmierci, w 1972 roku[8]; zorganizowana w nowojorskiej Graham Gallery nosiła tytuł Helen Torr Stands on Her Own[6].
17 sierpnia 2003 roku w Terra Museum of American Art zorganizowano retrospektywną wystawę 60 obrazów i grafik Torr, obejmującą 20 lat jej działalności artystycznej. Była to pierwsza obszerna, muzealna prezentacja jej prac[7].
Zbiory[edytuj | edytuj kod]
Dorobek Torr, doceniony po jej śmierci, reprezentuje modernizm[2], choć jej prace są zwykle bardziej realistyczne niż prace jej męża[1]. Największy publiczny zbiór jej dzieł znajduje się w Heckscher Museum of Art, a ich dom rodzinny (Arthur Dove-Helen Torr Cottage) został wpisany na listę National Register of Historic Places[2].
Dom Arthura Dove’a i Helen Torr[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec 1998 roku Heckscher Museum of Art dzięki pomocy Times-Mirror Corporation i New York Department of Parks, Recreation and Historic Preservation nabyło dom Arthura Dove’a i Helen Torr (Arthur Dove-Helen Torr Cottage). W domu znajdują się pamiątki po obojgu artystach: osobista biblioteka artystyczna Arthura Dove’a z książkami zawierającymi kolorowe opracowania i odręczne notatki, jego farby, materiały malarskie, sproszkowane pigmenty i palety, przykłady jego wczesnej i późnej twórczości oraz zbiór ponad 30 szkiców i studiów kolorystycznych Helen Torr[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Morgan 2007 ↓, s. 127.
- ↑ a b c d e f DePietro 2005 ↓, s. 1568.
- ↑ a b c d Jessica Murphy w The Metropolitan Museum of Art: Arthur Dove (1880–1946). www.metmuseum.org. [dostęp 2018-09-04]. (ang.).
- ↑ a b c The Heckscher Museum of Art: Arthur Dove/Helen Torr Cottage. www.heckscher.org. [dostęp 2018-09-04]. (ang.).
- ↑ Jennifer Stettler Parsons w: Archives of American Art: Absence and Presence: Arthur Dove’s Paintings “From the Radio”. www.aaa.si.edu. [dostęp 2018-09-04]. (ang.).
- ↑ a b David L. Shmey w: The New York Times: Art: Helen Torr Stands on Her Own. www.nytimes.com. [dostęp 2018-09-04]. (ang.).
- ↑ a b Traditional Fine Arts Organization: Out of the Shadows: Helen Torr, A Retrospective. tfaoi.org. [dostęp 2018-09-04]. (ang.).
- ↑ Terra Foundation of American Art: Helen Torr. collection.terraamericanart.org. [dostęp 2018-09-04]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Anne Cohen DePietro: Torr, Helen. W: (red.) Peter R. Eisenstadt: The Encyclopedia of New York State. Syracuse: Syracuse University Press, 2005. ISBN 1-884964-21-4. (ang.).
- Ann Lee Morgan: The Oxford Dictionary of American Art and Artists. Wyd. First Edition. Oxford, New York: Oxford University Press, 2007. ISBN 978-0-19-512878-9. (ang.).