Ignacio Garcini y Queralt (obraz Francisca Goi)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacio Garcini y Queralt
Ilustracja
Autor

Francisco Goya

Data powstania

1804

Medium

olej na płótnie

Wymiary

104,1 × 82,2 cm

Miejsce przechowywania
Lokalizacja

Metropolitan Museum of Art

Josefa Castilla Portugal de Garcini, pendant przedstawiający żonę Ignacia

Ignacio Garcini y Queralt – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi, znajdujący się w kolekcji Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku[1].

Okoliczności powstania[edytuj | edytuj kod]

Okres pomiędzy nominacją Goi na pierwszego nadwornego malarza Karola IV w 1799 a inwazją napoleońską w 1808 r. był dla artysty czasem wielkiej aktywności i finansowej stabilizacji. W tym czasie powstało wiele portretów wysokiej jakości. Goya malował członków rodziny królewskiej, arystokracji, burżuazji, duchownych, polityków, bankierów, wojskowych oraz ludzi związanych z kulturą. Często portretował też swoich przyjaciół z kręgu liberałów i ilustrados[2]. Współcześni mu wiedzieli, że jakość portretu zależała w dużej mierze od zainteresowania malarza i czasu, jaki był gotowy mu poświęcić[3].

W 1804 sportretował małżonków Ignacia Garciniego y Queralta (1752–1825) i Josefę Castilla Portugal y Wanasbrok de Garcini (1775–1850), którzy – podążając za panującą wśród wyższych klas modą – zamówili parę portretów. Małżeństwo Garcinich było wtedy uprzywilejowane na królewskim dworze. Wojskowy Ignacio Garcini był brygadierem Korpusu Inżynierów, pracował także w ministerstwie wojny. Josefa była jedną z dam dworu królowej Marii Ludwiki. O ich bliskiej relacji z monarchami świadczą zachowane dokumenty z Pałacu Królewskiego. Kiedy Josefa była w ciąży w 1801, król Karol IV deklarował chęć zostania ojcem chrzestnym dziecka, co było wielkim zaszczytem. Z okazji narodzin dziecka rodzice otrzymali także wartościowy klejnot[4]. Apogeum ich wpływów na dworze przypadło na rok 1806, kiedy Ignacio Garcini został kawalerem Zakonu Santiago[2]. Po francuskiej inwazji na Hiszpanię w 1808 Garcini kolaborował z nowym rządem, przez co spotkały go prześladowania, które opisał we wspomnieniach wydanych w 1811[1].

Pendanty[edytuj | edytuj kod]

Chociaż oba portrety powstały jako pendanty, znacznie różnią się sposobem przedstawienia postaci. Portret Ignacia ma oficjalny charakter, podczas gdy portret jego żony jest nieformalny i odbiegający od większości kobiecych portretów Goi[5]. Ponadto Ives i Stein uważają obrazy za zaskakująco zimne, pozbawione emocjonalnej więzi, która wizualnie łączyłaby przedstawionych małżonków. Ich postaci nie są zwrócone ku sobie w tradycyjny dla przedstawiania par sposób[6]. Janis Tomlinson zwraca uwagę, że również stroje postaci nie są dopasowane i kwestionuje, czy oba portrety miały być w zamiarze oglądane obok siebie[7]. Juliet Wilson Bareau opisuje portrety Garcinich jako „niezwykle dziwne pendanty”, podając w wątpliwość atrybucję Goi. Uważa, że inskrypcje są nieprzekonujące, i dodaje, że obrazy zostały po raz pierwszy wystawione dopiero na wystawie w Madrycie w 1900, która prezentowała wiele wątpliwych atrybucji[8]. Również Weissberger, analizując pismo Goi, uznał inskrypcje z portretów Garcinich za imitacje malarza, różniące się od konwencjonalnego tekstu kursywą np. z Portretu Bernarda de Iriarte[9]. Opinie co do jakości obrazów są podzielone. Valverde Madrid uważa, że portret damy jest „już w pełni romantyczny”, podczas gdy ten przedstawiający jej męża pozostaje w XVIII-wiecznym kanonie malarskim[10]. Według Wilson i Gassiera portret Josefy jest mniej udany, niż jej męża[11].

Opis obrazu[edytuj | edytuj kod]

Malarz przedstawił Ignacia Garciniego y Queralta na ciemnym, neutralnym tle, w trzech czwartych postaci. Na tym obrazie Goya po raz pierwszy nie oddzielił wyraźnie postaci od tła, zabieg ten stosuje później w wielu portretach[12]. Garcini ubrany jest w mundur wojskowy Korpusu Inżynierów, na który składają się białe bryczesy i granatowy kaftan z czerwonym kołnierzem, mankietami i podszewką. Na kołnierzu wyhaftowane są srebrne zamki, a czarne, aksamitne klapy kaftana są ozdobione szerokimi, srebrnymi dziurkami na guziki[5]. Czerwony Krzyż Orderu Świętego Jakuba i medal zostały prawdopodobnie domalowane później, gdyż Garcini otrzymał je w 1806[1][13]. Brygadier jest przedstawiony w wojskowej pozie, pewny siebie i zadowolony[1]; na jego twarzy maluje się skryty uśmiech[12]. Lewą ręką trzyma szablę, której widoczna jest jedynie rękojeść, a prawą ukrywa na piersi, pod połą kaftana[14].

Według Moralesa jest to konwencjonalny portret wykonany na zamówienie, chociaż wyróżnia się ekspresja twarzy[15]. Detale munduru takie jak kołnierz, mankiety kaftana, guziki i odznaczenia zostały oddane wielką starannością. Włosy są wykonane lekkimi pociągnięciami pędzla[14]. Światło skupia się na twarzy modela, podkreślając jego osobowość[1]. Radiografia ujawniła, że na płótnie w miejscu oczu były przebite dziury, a oczy zostały przemalowane[5].

Inskrypcja na obrazie głosi: Dn / Ignacio Garcini por Goya 1804[14][16].

Proweniencja[edytuj | edytuj kod]

Obraz znajdował się w posiadaniu Ignacia Garciniego y Queralta do jego śmierci, następnie przeszedł na Rosę Garcini y Arizcun i kolejno Vicente Garciniego w Madrycie. Później był własnością malarza Ricarda Madraza[14]. Madrazo zaoferował pendanty amerykańskiej kolekcjonerce Louisine Havemeyer, która zaaranżowała ich sprzedaż Oliverowi H. Payne w Nowym Jorku[17]. Obraz odziedziczył jego siostrzeniec Harry Payne Bingham, który przekazał go Metropolitan Museum of Art w 1955[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Ignacio Garcini y Queralt (1752–1825), Brigadier of Engineers. Metropolitan Museum of Art. [dostęp 2021-06-13]. (ang.).
  2. ↑ a b Nigel Glendinning: Goya. La década de los Caprichos. Retratos 1792–1804. Central Hispano, 1992, s. 132, kat. 67. ISBN 84-87181-10-4.
  3. ↑ Janis Tomlinson: Francisco Goya y Lucientes, 1746–1828. London: National Gallery of Art Washington, 1994, s. 167, 170–173, kat. 34. ISBN 978-0300094930.
  4. ↑ Manuela Mena: Doña Josefa Castilla Portugal de Garcini. W: Werner Hofmann: Goya – Prophet der Moderne. Berlin: Kunsthistorisches Museum, 2005, s. 222. ISBN 978-3-8321-7563-4.
  5. ↑ a b c Elizabeth du Gué Trapier: Goya and His Sitters: A Study of His Style as a Portraitist. New York: Hispanic Society of America, 1964, s. 25.
  6. ↑ Colta Ives, Susan Alyson Stein: Goya in The Metropolitan Museum of Art. New york: Metropolitan Museum of Art, 2005, s. 23. ISBN 978-0-87099-752-5.
  7. ↑ Goya: Images of Women. Janis A. Tomlinson (red.). Washington: National Gallery of Art Washington, 2002, s. 180–182. ISBN 978-0300094930.
  8. ↑ Juliet Wilson Bareau. Goya in The Metropolitan Museum of Art. „The Burlington Magazine”. 138 (1115). s. 101. (ang.). 
  9. ↑ Herbert Weissberger. Goya and His Handwriting. „Gazette des beaux-arts”. 29. s. 115. (fr.). 
  10. ↑ José Valverde Madrid. Cuatro retratos Goyescos de la sociedad madrileña. „Anales del Instituto de Estudios Madrileños”. 30. s. 23, 28, 30, 32. (hiszp.). 
  11. ↑ Pierre Gassier, Juliet Wilson Bareau: Vida y obra de Francisco Goya: reproducción de su obra completa, pinturas, dibujos y grabados. Barcelona: Juventud, 1974, s. 198–199, kat. 820, 821. ISBN 84-261-5682-7.
  12. ↑ a b José Gudiol: Goya, 1746 – 1828. Biografía, estudio analítico y catálogo de sus pinturas. T. I. Madrid: Polígrafa, 1970, s. 326, kat. 491.
  13. ↑ Ignacio Garcini. ArteHistoria. [dostęp 2021-06-13]. (hiszp. • ang.).
  14. ↑ a b c d e Ignacio Garcini. Fundación Goya en Aragón. [dostęp 2021-06-13]. (hiszp. • ang.).
  15. ↑ José Luis Morales y Marín: Goya. Catálogo de la pintura. Zaragoza: Real Academia de Nobles y Bellas Artes de San Luis, 1994, s. 45, kat. 347. ISBN 84-600-9073-6.
  16. ↑ José Camón Aznar: Fran. de Goya. T. III 1797–1812. Zaragoza: Caja de Ahorros de Zaragoza, Aragón y Rioja, 1980, s. 147. ISBN 84-500-4165-1.
  17. ↑ Louisine W. Havemeyer: Sixteen to Sixty: Memoirs of a Collector. Susan Alyson Stein (red.). New York: National Gallery of Art Washington, 1993, s. 178, 327. ISBN 978-1883145019.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Xavier Desparmet Fitz-Gérald: L’oeuvre peint de Goya. T. II. Paris: F. de Nobele, 1928-1950, s. 438, kat. 151.
  • Pedro Jesús Fernández: Quién es quién en la pintura de Goya. Madrid: Celeste Ediciones, 1996, s. 104. ISBN 84-8211-063-2.
  • Janis Tomlinson: Goya. A portrait of the Artist. Princeton: Princeton University Press, 2020, s. 202–203. ISBN 978-0-691-20984-5.
  • Rita de Angelis: L’opera pittorica completa di Goya. Milan: Rizzoli, 1974, s. 85, 118, kat. 424.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacio_Garcini_y_Queralt_(obraz_Francisca_Goi)&oldid=65555840”