Ikarus 435
.jpg) Ikarus 435 w Budapeszcie (ulica Ferenca Reittera; 2017) | |
| Dane ogólne | |
| Producent | |
|---|---|
| Premiera |
1985 |
| Lata produkcji |
1985 – 2002 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia |
Średniopodłogowy autobus przegubowy klasy MEGA |
| Układ drzwi |
2-2-2-0 |
| Liczba drzwi |
3 |
| Wysokość podłogi |
760 mm (I drzwi) |
| Silniki |
MAN D0826LUH10 |
| Moc silników |
260 KM |
| Skrzynia biegów |
ZF 4HP-500 |
| Liczba przełożeń |
4 |
| Długość |
17850 mm |
| Szerokość |
2500 mm |
| Wysokość |
3000 mm |
| Masa własna |
14200 kg |
| Masa całkowita |
27000 kg |
| Rozstaw osi |
5570 mm |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc ogółem |
183 |
| Liczba miejsc siedzących |
43 |
| Informacje dodatkowe | |
| ABS |
Niektóre |
| ASR |
|
| EBS |
|
| ESP |
|
| Klimatyzacja |
Niektóre |
Ikarus 435 – węgierski autobus średniopodłogowy. Autobus w 1998 r. przeszedł modernizację jak i modele 415 i 417.
W 1987 roku gdy wyprodukowano już pierwszą partię Ikarusów 415 przystąpiono do budowy wersji przegubowej. Zbudowano cztery prototypy różniące się wyposażeniem, które następnie testowano w wielu przedsiębiorstwach komunikacyjnych. Autobus, mimo że posiadał cztery pary dwuskrzydłowych drzwi, nowocześnie wykończone wnętrze i zabierał 183 pasażerów, nie został entuzjastycznie przyjęty, bowiem był dużo bardziej zaawansowany technologicznie niż poprzednik – Ikarus 280, a tym samym droższy. Nie budziło też zaufania umieszczenie silnika – wzorem konstrukcji zachodnich – w tylnej sekcji, umożliwiające obniżenie podłogi o 20 cm.
Zamówienia na autobus spływały nie tylko z polskich miast – głównie z Budapesztu, do którego trafiło 171 sztuk. Łącznie do 2000 roku wyprodukowano ok. 690 egzemplarzy, z czego blisko połowę skompletowano w Moskwie.
Eksploatacja w Polsce[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze seryjnie wyprodukowane Ikarusy 435.05 trafiły do Polski w latach 90.:
- W 1992 roku do Warszawy – 5 sztuk dla ówczesnych Miejskich Zakładów Komunikacyjnych (MZK); dwa lata później zostały włączone do parku taborowego nowo powstałych Miejskich Zakładów Autobusowych (MZA) oraz przypisane do zajezdni Woronicza (#7270-7274).
- W 1993 roku do Częstochowy – 5 sztuk modelu 435.05C, otrzymały one numery taborowe z zakresu #360-364.
- W 1994 do Poznania 1 egzemplarz modelu 435.05D razem z partią 19 Ikarusów 280.70A. Pojazd otrzymał numer #1501, następnie w 2006 roku dwukrotnie przenumerowany – na #1901, później #1951. Przez cały czas eksploatacji stacjonował na terenie zajezdni Warszawska.
W lutym 2009 roku zakończono użytkowanie ostatniego warszawskiego egzemplarza Ikarusa 435, o numerze #7272. W lipcu tego samego roku autobus opuścił teren zajezdni celem kasacji[1].
W lutym 2013 roku[2] poznańskie MPK wycofało z eksploatacji swój egzemplarz Ikarusa 435[3]. Jest on obecnie pojazdem zabytkowym warszawskiego Klubu Miłośników Komunikacji Miejskiej (KMKM).
W styczniu 2016 r. MPK Częstochowa wycofało z ruchu liniowego ostatniego jeżdżącego Ikarusa 435 o numerze #360, w celu zachowania jako egzemplarz zabytkowy.
Pokrewne[edytuj | edytuj kod]
W 2002 roku moskiewskie Zakłady Budowy Maszyn Tuszino zaprezentowały prototypowy model autobusu Moskowit-6222[4], będący niemal identyczną kopią Ikarusa 435 – od oryginału różni się drobnymi szczegółami. W latach 2003 – 2004 wyprodukowano 31 sztuk.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Adam G.: Ikarus 435.05 #7272. Fotogaleria Transportowa - Phototrans.eu, 2009-07-24. [dostęp 2021-03-15]. (pol.).
- ↑ Ikarus 435. Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w Poznaniu. [dostęp 2021-03-15]. (pol.).
- ↑ Ikarus 435.05D #1951. Fotogaleria Transportowa - Phototrans.eu. [dostęp 2021-03-15]. (pol.).
- ↑ Константин Жуков, Роман Агапитов, Премьеры "Мотор Шоу-2002", Омнибус газета о пассажирском транспорте [zarchiwizowane 2015-11-22] (ros.).