Injun 1
 Satelity Transit 4A, Injun 1 oraz umieszczony na nim kulisty Solrad 3 | |
| Indeks COSPAR |
1961-015B |
|---|---|
| Indeks NORAD |
00117 |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
882 km |
| Apogeum |
999 km |
| Okres obiegu |
103,85 min |
| Nachylenie |
66,82° |
| Mimośród |
0,007988 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
29 czerwca 1961 04:22 UTC |
| Koniec misji |
6 marca 1963 |
| Wymiary | |
| Kształt |
cylindryczny |
| Wymiary |
średnica 41 cm, wysokość 33 cm |
| Masa całkowita |
16 kg |
Injun 1 – amerykański satelita naukowy zbudowany przez University of Iowa. Miał on badać ziemskie pasy radiacyjne, zorze polarne i inne zjawiska geofizyczne. Injun 1 został wystrzelony wraz z satelitami Transit 4A i Solrad 3. Injun 1 i Solrad 3 odłączyły się od Transita, ale nie odłączyły się od siebie. Statek zaprojektowano do „ułożenia się” zgodnie z ziemskim polem magnetycznym. Jednak z powodu obecności Solrada, blokującego pole widzenia fotometru, utrzymanie satelity w stałej pozycji względem pola magnetycznego było niemożliwe. Chaotyczny ruch obu połączonych ze sobą satelitów, o okresie kilku minut, monitorowano jednym z magnetometrów.
Ostatnie dane Injun 1 nadesłał 6 marca 1963 roku. Szacuje się, że na orbicie pozostanie przez około 900 lat.
Ładunek[edytuj | edytuj kod]
.jpg){kind=spacer}
- Licznik Geigera-Müllera (masa 5 kg; zużycie energii 1 W)
- Licznik typu Anton 213 używany do detekcji promieniowania rentgenowskiego z zakresu 0,2 - 1,2 nm, elektronów o energiach powyżej 40 keV i protonów o energiach powyżej 500 keV. Detektor był próbkowany co jedną sekundę. Czas akumulacji wynosił 61 sekund. Mimo poprawnego działania instrumentu, odebrano jedynie 74 minuty danych, z okresu od 29 czerwca 1961 do 12 sierpnia 1962.
- Detektor promieniowania pasów radiacyjnych (masa 6 kg; zużycie energii 1 W)
- Zestaw pięciu scyntylatorów (siarczek kadmu CdS) do badania promieniowania uwięzionego w pasach radiacyjnych. Dwa z nich umieszczono pod kątem 90 i 180° stopni do osi symetrii satelity. Były one wystawione bezpośrednio na działanie przestrzeni kosmicznej. Mierzyły energię całkowitą elektronów (200 eV - 500 keV) i protonów (1 keV - 10 MeV). Kolejne dwa detektory (umieszczone tak jak poprzednie, o takich samych parametrach) były sprzężone z małymi magnesami, które wyrzucały z wiązki padającej na kryształ elektrony o energiach mniejszych od 500 keV. Magnesy wytwarzały pole 0,005 T, o kącie bryłowym 0,5 sr. Piąty z detektorów (ułożony pod kątem 90° do osi symetrii statku, o takich samych parametrach co 4 poprzednie) posiadał osłonkę z kwarcu o grubości powierzchniowej 0,5 g/cm2. Służył jako detektor światła i promieni X. Wszystkie czujniki miały wyjście stałoprądowe, proporcjonalne do energii padających molekuł. Detektor był próbkowany przynajmniej co sekundę, a czas akumulacji wynosił 9 lub 61 sekund.
- Spektrometr elektronów (masa 0,86 kg; zużycie energii 1 W)
- Zestaw trzech liczników Geigera-Müllera typu Anton 213 do badania zórz oraz pasów radiacyjnych. Dwa liczniki wyposażone były w magnesy skupiające na nich wiązki elektronów o energiach, odpowiednio, 40 - 50 keV i 90 - 100 keV. Trzeci licznik służył jako monitor promieni X i fotonów światła widzialnego. Instrument był próbkowany co sekundę, a czas akumulacji wynosił 61 sekund.
- Nastrojony na rejestrowanie fotonów o energii odpowiadającej zielonej linii tlenu atomowego, 557,7 nm. Nie zwrócił żadnych użytecznych danych, gdyż całe pole widzenia zajął satelita Solrad 3, który nie odłączył się od Injuna 1.
- Ten jednoosiowy magnetometr miał być używany do określania położenia statku względem ziemskiego pola magnetycznego i kierunku, w którym spoglądały inne przyrządy naukowe. Pomiary wykonywano co sekundę. Co czwarty pomiar służył kalibracji. Budowę i działanie instrumentu nadzorował James Van Allen.
- Detektor protonów
- Zbudowany był z czterech krzemowych złącz p-n. Dwa zamontowano prostopadle do siebie. Mierzyły one kierunkowy przepływ protonów o energiach, odpowiednio, 1,4 - 17 MeV i 1,6 - 11 MeV. Pozostałe dwa służyły do pomiaru tła. Zliczenia detektorów były sumowane w ciągu niecałej sekundy, a potem wysyłane na Ziemię. Przyrząd działał prawidłowo do 9 lipca 1962, gdy dane o zliczeniach zostały zakłócone przez elektrony wygenerowane w wyniku próbnego wybuchu jądrowego przeprowadzonego w przestrzeni kosmicznej, Starfish 1.
Następca[edytuj | edytuj kod]
Kontynuatorem badań prowadzonych przez Injuna 1 miał być statek Injun 2. Jego misja nie doszła jednak do skutku z powodu nieudanego startu 24 stycznia 1962. Rakieta nośna Thor Able Star, wraz z czterema innymi satelitami, nie osiągnęła orbity.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- NSSDCA Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)