Józef Jarząb

Józef Jarząb

Data i miejsce urodzenia	10 marca 1889 Krużlowa
Data i miejsce śmierci	10 marca 1969 Lublin
profesor nauk medycznych
Specjalność: stomatologia, chirurgia szczękowa
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Lwowski Uniwersytet Poznański Uniwersytet Łódzki
Odznaczenia

Józef Jarząb (ur. 10 marca 1889 w Krużlowej, zm. 10 marca 1969 w Lublinie) – polski lekarz. Specjalizował się w stomatologii oraz chirurgii szczękowej.

Życiorys

Studia rozpoczął na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dyplom lekarza dentysty uzyskał w 1922 roku w Warszawie. Następnie wyjechał do Lwowa, gdzie był starszym asystentem w Katedrze Stomatologii Uniwersytetu Jana Kazimierza. Był uczniem Antoniego Cieszyńskiego.

W 1929 zaczął kierować Oddziałem Stomatologicznym Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego.

Podczas II wojny światowej organizował tajne komplety z zakresu praktyk lekarskich. Po wojnie pełnił funkcję dziekana na Uniwersytecie Łódzkim. Miał tam pod swoją opieką katedrę ortodoncji. W 1948 dzięki jego staraniom powstała w Lublinie katedra stomatologii Akademii medycznej. Jako pierwszy lekarz zastosował penicylinę w leczeniu promienicy twarzowo szyjnej, a także znieczulenie ogólne w szczękościsku. Działał w wielu europejskich towarzystwach naukowych. Odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi.

Ojciec prof. dr hab. Zofii Grażyny Jarząb.

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Medycyny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979. ISBN 83-01-00200-X.brak strony w książce