Jadwiga Kostrowicka
Jadwiga Kostrowicka z domu Woyniłlowicz (ur. 1867 w powiecie słuckim (obecnie Białoruś), zm. 1935 w Bydgoszczy)[1] – polska działaczka gospodarcza, oświatowa i społeczna w Mińsku Litewskim, członkini Polskiego Towarzystwa Oświata w Mińsku Litewskim. Siostra Edwarda Woyniłlowicza.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jadwiga Kostrowicka urodziła się 1864 roku w powiecie słuckim należącym do guberni mińskiej na terenie dzisiejszej Białorusi. Była córką Adama Woyniłłowicza herbu Syrokomla i Anny z Wańkowiczów[1]. Jej mężem był Wacław Kostrowicki herbu Bajbuza z Kostrowicz[1]. Kostrowicka angażowała się w prace społeczne i oświatowe. Działała się w Polskim Towarzystwie Oświata w Mińsku, którego celem działalności było umysłowe i moralne podniesienie wszystkich warstw społeczeństwa polskiego guberni mińskiej. Była inicjatorką kolonii letnich dla biednych dzieci w majątkach w guberni mińskiej, między innymi w rodzinnym majątku Woyniłłowiczów Sawicze[2]. W roku 1915 z jej inicjatywy powstała mińska polska biblioteka na plebanii[3] kościoła św. Szymona i św. Heleny. Wspierała działalność brata Edwarda Woyniłłowicza w Mińskim Towarzystwie Rolniczym[4] i zajmowała się działalnością gospodarczą w Mińsku[5]. W roku 1898 udzieliła pożyczki Towarzystwu Rolniczemu na zakup nowej siedziby[6]. Organizowała bale dobroczynne, przyjęcia, na których pojawiali się politycy, działacze społeczni[4].
Po podpisaniu przez Polskę traktatu ryskiego opuściła Mińsk i zamieszkała w Bydgoszczy[7]. Razem z bratem Edwardem Woyniłłowiczem prowadziła internat kresowy w Bydgoszczy[8], który był schronieniem dla Polaków z guberni mińskiej i z innych terenów utraconych przez Polskę po traktacie ryskim.
Zmarła w 1935 roku w Bydgoszczy, tamże pochowana na cmentarzu starofarnym. Na jej grobie napisano: Żyła wiarą i prawdą. Służyła ziemi swojej sercem i czynem. Wieczny odpoczynek racz dać jej Panie![9]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego, Sejm-Wielki.pl [online].
- ↑ Gizela Chmielewska, Cierń Kresowy. Opowieść o Edwardzie Woyniłłowiczu i jego rodzinie., LTW, 2011, s. 370, ISBN 978-83-7565-128-7.
- ↑ Gizela Chmielewska, Cierń Kresowy. Opowieść o Edwardzie Woyniłłowiczu i jego rodzinie., LTW, 2011, s. 139, ISBN 978-83-7565-128-7.
- ↑ a b Jubileusz Miński, [w:] KRAJ nr 35, Petersburg 1901, s. 5,6.
- ↑ В центре Минска, рядом с нынешним Домом Правительства, когда-то стоял доходный дом Ядвиги Костровицкой, „Столичное телевидение - СТВ” [dostęp 2018-09-09] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-12] (ros.).
- ↑ Edward Woyniłłowicz, Wspomnienia 1847-1928, t. 1, Wilno: Komitet Uczczenia ś.p. Edwarda Woyniłłowicza, 1931, s. 57.
- ↑ Edward Woyniłłowicz - Wielki Syn Kresów kolejny raz powraca do Bydgoszczy, [w:] Gizela Chmielewska (red.), Gazeta Pomorska, 11 czerwca 2008, Cytat: Ostatecznie tylko najmłodsza siostra, Jadwiga Kostrowicka zamieszkała niedaleko brata - przy ul. Świętojańskiej 3..
- ↑ Gizela Chmielewska, Internat Kresowy, czyli wzruszająca historia bydgoskiej życzliwości [zdjęcia], „pomorska.pl” [dostęp 2018-09-09] (pol.).
- ↑ Nieobecni.com.pl - polskie cmentarze i groby [online], nieobecni.com.pl [dostęp 2018-09-09].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Edward Woyniłłowicz. Wspomnienia 1847–1928 t.1, Wilno 1931 , Komitet Uczczenia ś.p.Edwarda Woyniłłowicza