Jama (bóstwo)
Jama (skr. यम, yama) – hinduistyczny bóg śmierci i zmarłych, w mitologii wedyjskiej władca zaświatów[1] , Pan Dharmy, strażnik kierunku (lokapala) południowego.
Można znaleźć wzmiankę o Jamie w kanonie palijskim, dzięki czemu wszedł do buddyzmu, mitologii chińskiej, tybetańskiej, koreańskiej i japońskiej.
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Bóg Jama bywa przedstawiany też jako :
Postaci powiązane[edytuj | edytuj kod]
- siostra: Jami
- posłańcy: sowa i gołąb[3], dwa psy, Śmierć
Recepcja w literaturze hinduistycznej[edytuj | edytuj kod]
- Rygweda zawiera 4 hymny kierowane bezpośrednio do Jamy[4].
- Według mitu wedyjskiego Jama był najstarszym synem Wiwaswata, słońca i pierwszym śmiertelnikiem, który narodził się na ziemi i osiągnął świat niebiański (w późniejszym hinduizmie jednak twierdzono, iż tym człowiekiem był Manu). Wiwaswat mianował Jamę królem zmarłych. W religii nie odgrywa większej roli, ma natomiast duże znaczenie mitologiczne.
- Jama bywa identyfikowany z czasem[5].
Recepcja w innych religiach[edytuj | edytuj kod]
Jama indyjski porównywany jest z irańskim Jimą (Dżemszydem) i buddyjskim Yánluówángiem (Jamą).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bogusław J. Koc. Wedyjska mitologia zaświatów. „Przegląd Religioznawczy”. 1992, nr 1(163). s. 22.
- ↑ Rygweda. W: Herbert Ellinger: Hinduizm. Gezegorz Sowiński (tł.). Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo Znak, 1997, s. 47, seria: Krótko i węzłowato. ISBN 83-7006-407-8.
- ↑ Bogusław J. Koc. Wedyjska mitologia zaświatów. „Przegląd Religioznawczy”. 1992, nr 1(163), s. 24, 1992.
- ↑ Bogusław J. Koc. Wedyjska mitologia zaświatów. „Przegląd Religioznawczy”. 1992, nr 1(163). s. 21.
- ↑ Tadeusz Herrmann, Joanna Jurewicz, Bogusław Jan Koc, Andrzej Ługowski: Mały słownik klasycznej myśli indyjskiej. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 1992, s. 66. ISBN 83-900523-2-6.