Jan Skorb

Jan Skorb
Boryna, Puszczyk
	rotmistrz
Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1910 ; Rynkowce
Data i miejsce śmierci	12 grudnia 1988 ; Lębork
	Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Armia Krajowa
Jednostki	Okręg Nowogródek AK
Stanowiska	komendant okręgu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Jan Skorb ps. Boryna, Puszczyk (ur. 23 listopada^?/6 grudnia 1910 w Rynkowcach, powiat Szczuczyn; zm. 12 grudnia 1988 w Lęborku) – polski dowódca wojskowy, rotmistrz Wojska Polskiego^[1], oficer Armii Krajowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Lata wojny[edytuj | edytuj kod]

Syn Marcina i Michaliny z d. Powajbo^[2].

Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku, brał udział w kampanii wrześniowej. Ranny, trafił do niewoli radzieckiej. Po paru miesiącach uciekł. Za jego ujęcie wyznaczono nagrodę 10 000 rubli^[2].

W ramach pracy konspiracyjnej pracował jako sekretarz niemieckiej żandarmerii w Wasiliszkach. Zdekonspirowany, przeszedł do służby polowej i w 1942 roku zorganizował pierwszy oddział partyzancki na tym terenie. Jego oddział występował w sowieckich mundurach z sowiecką bronią i nawet używał rosyjskiego języka. Miało to uchronić miejscową ludność przed represjami^[2].

3 maja 1943 roku oddział po raz pierwszy założył mundury polskie. Powstawały bataliony 77 pułku piechoty AK. Jan mianowany został adiutantem komendanta Nowogródzkiego AK płk. „Borsuka” i dowódcą oddziału 301^[3]. Już jako „Boryna” był ostatnim komendantem Okręgu Nowogródzkiego AK^[2]. Podobnie jak inne oddziały AK na Nowogródczyźnie, oddział 301 zajmował się ochroną ludności przed rabunkami sowieckich partyzantów, m.in. 5 czerwca 1943 w chutorze Mociewczuki rozbił grupę partyzantów z oddziału im. Leninowskiego Komsomołu (zginęło 3 Sowietów, a 1 został ranny)^[4].

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu wojny, pod fałszywym nazwiskiem został aresztowany przez UB. Po zwolnieniu przeniósł się na Ziemie Odzyskane^[5]. Zmarł 2 grudnia 1988 roku. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Lęborku.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń podano za: Danuta Szyksznian, Jak dopalał się ogień biwaku. s. 439

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Irek CezaryI.C. Tuniewicz Irek CezaryI.C., Żołnierz Niezłomny z Lęborka – Puszczyk vel Boryna (Jan Skorb) | Pressmania [online], 19 października 2015 [dostęp 2022-06-26] (pol.).
↑ ^a ^b ^c ^d Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 438.
↑ Zygmunt Boradyn, Niemen rzeka niezgody. Polsko-sowiecka wojna partyzancka na Nowogródczyźnie 1943-1944, Warszawa 1999, s. 38-39.
↑ Zygmunt Boradyn, Niemen rzeka niezgody. Polsko-sowiecka wojna partyzancka na Nowogródczyźnie, Warszawa 1999, s. 246.
↑ Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 439.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Zygmunt Boradyn
Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”, 2009. ISBN 978-83-88038-68-6.

[1] Irek CezaryI.C. Tuniewicz Irek CezaryI.C., Żołnierz Niezłomny z Lęborka – Puszczyk vel Boryna (Jan Skorb) | Pressmania [online], 19 października 2015 [dostęp 2022-06-26] (pol.).

[biwak438-2] Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 438.

[3] Zygmunt Boradyn, Niemen rzeka niezgody. Polsko-sowiecka wojna partyzancka na Nowogródczyźnie 1943-1944, Warszawa 1999, s. 38-39.

[4] Zygmunt Boradyn, Niemen rzeka niezgody. Polsko-sowiecka wojna partyzancka na Nowogródczyźnie, Warszawa 1999, s. 246.

[biwak439-5] Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 439.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]