Jaskinia Miętusia Wyżnia
49°14′42″N 19°53′41″E/49,244942 19,894608 Mała Świstówka. W zboczach po prawej otwór wejściowy Jaskini Miętusiej Wyżniej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
810 m |
| Głębokość |
108 m |
| Deniwelacja |
145 m |
| Wysokość otworów |
1393 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
25 m |
| Ekspozycja otworów |
ku E |
| Data odkrycia |
1949 |
| Odkrywca |
W. Szymczakowski |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.D-10.01 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°14′42″N 19°53′41″E/49,244942 19,894608
| |
Jaskinia Miętusia Wyżnia – jaskinia w Miętusich Turniach w Dolinie Miętusiej w Tatrach Zachodnich[1]. Wejście do niej znajduje się w zachodnim stoku dolnej części Małej Świstówki[2] na wysokości 1393 metrów n.p.m[3]. Długość jaskini wynosi 810 metrów, deniwelacja 145 metrów[4].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Z otworu wejściowego idzie się 20 metrów korytarzem do rozwidlenia. W lewo odchodzi ciasny korytarzyk nazwany Mylną Rurą, który łączy się dalej z głównym ciągiem. Prosto idzie główny ciąg, który przez dwa kolejne progi i obok trzech studni dochodzi do Sali Matki Boskiej. Sala ta to system progów opadających w dół. Z boku sali znajduje się wejście do komina, który po 34 metrach kończy się szczeliną. Główny korytarz prowadzi do kolejnego rozwidlenia. W lewo odchodzi korytarz kończący się studnią (30 metrów głębokości), natomiast główny ciąg przechodzi w korytarz w kształcie rury (nazwanym Rura) i dochodzi do Studni nad Syfonami. Tu ciąg główny rozgałęzia się. Prosto, omijając studnię, idzie się 40 metrów korytarzem, mijając niewielkie jeziorko, do zamulenia zamykającego dalszą drogę. Po zjechaniu do studni (10 metrów) dochodzi się do małego błotnego syfonu, a dalej do Syfoniku Paszczaka. Za nim zaczynają się dwie pochylnie (I Pochylnia i II Pochylnia), które doprowadzają do Syfoniku Salome. Stąd Kruchym Korytarzykiem dochodzi się do I Studni (w bok odchodzi korytarz kończący się zawaliskiem). Ciąg główny prowadzi przez I Studnię (30 metrów) do II Studni (13 metrów). Na dnie II Studni zaczyna się korytarz kończący się zawaliskiem. Oddziela ono Jaskinię Miętusią Wyżnią od Jaskini Miętusiej – dawniej były one połączone[5][4].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Ściany jaskini są mokre. Można na nich zobaczyć wymyte przez wodę belemnity (w Rurze oraz I Studni).
W jej dolnej części znajdują się małe jeziorka, a także błotniste syfony[4].
Jaskinię zamieszkują nietoperze.
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia została odkryta przez Wacława Szymczakowskiego w 1949 roku, który zbadał jej główny ciąg.
Rok później zbadano niektóre boczne studnie i korytarze.
W latach 1963-1965 pokonano syfony i odkryto obszerne partie za nimi.
W latach 1969-1970 dotarto przez I i II studnię do dna jaskini.
W latach 1993-1995 odkryto kilkanaście metrów nowych korytarzy[6][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Władysław Cywiński: Tom 3. Czerwone Wierchy – część zachodnia. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1996, s. 123, seria: Tatry. Przewodnik szczegółowy. ISBN 83-7104-013-X.
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 749. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 23 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-23].
- ↑ a b c d Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-02-27].
- ↑ Jerzy Grodzicki (red.): Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jaskinie Zachodniego Zbocza Doliny Miętusiej. Warszawa: PTPNoZ.
- ↑ Jaskinia Miętusia Wyżnia, Polska Strona Taternictwa Jaskiniowego pod patronatem KTJ PZA [online], www.sktj.pl [dostęp 2016-02-27].