Jaskinia Piętrowa w Klimczoku
49°44′20″N 18°59′41″E/49,738956 18,994789| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
130 m |
| Rozciągłość pozioma |
27 m |
| Głębokość |
9,6 m |
| Deniwelacja |
10 m |
| Wysokość otworów |
1107 m n.p.m. |
| Ekspozycja otworów |
ku górze |
| Data odkrycia |
2007 rok |
| Odkrywca |
Cz. Szura i K. Borgieł |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) K.Bs-04.63 |
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°44′20″N 18°59′41″E/49,738956 18,994789
| |
Jaskinia Piętrowa w Klimczoku – jaskinia w Beskidzie Śląskim. Wejście do niej znajduje się na południowo-zachodnim zboczu Klimczoka, w pobliżu szczytu, na wysokości 1107 m n.p.m. Długość jaskini wynosi 130 metrów, a jej deniwelacja 10 metrów[1][2].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia zaczyna się 2,5-metrową studzienką. W jej dnie zaczyna się pochylnia przechodząca w korytarz, który prowadzi do rozgałęzienia:
- w prawo idzie ciąg złożony z dwóch korytarzyków kończących się ślepo po kilku metrach
- w lewo za progiem znajduje się korytarz, który po 11 metrach łączy się z głównym ciągiem
- na północ idzie główny ciąg prowadzący ponad kilkoma studzienkami do niedużej sali. Stąd odchodzą następujące ciągi:
- na zachód idą dwa krótkie korytarzyki
- na północ prowadzi obszerny ciąg, do którego dochodzi 11-metrowy korytarz z pierwszego rozgałęzienia. Ciąg kończy się szczelinami nie do przejścia
- na końcu sali znajduje się 3-metrowa studzienka. Z niej na północ idzie korytarzyk prowadzący do małego jeziorka w najniższym punkcie jaskini. Za nim korytarzyk kończy się po kilku metrach. Natomiast na południowy wschód idzie z sali korytarz dochodzący do niedużego kominka i studzienki, za którą ciągnie się jeszcze przez kilka metrów[1].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia jest typu osuwiskowego. Nie ma w niej nacieków. Ściany są wilgotne, brak jest na nich roślinności.
W jaskini zimują nietoperze: podkowce małe i nocki Natterera[1].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinię odkryli Cz. Szura i K. Borgieł w 2007 roku. Jej opis i plan jaskini sporządzili Cz. Szura i J. Pysz w 2007 i 2008 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2018-05-01] (pol.).
- ↑ Grzegorz Klassek, Tomasz Mleczek – Eksploracja i inwentaryzacja jaskiń polskich Karpat fliszowych, 44. Sympozjum Speleologiczne, Wisła, 2010.