John Thach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John S. Thach
Ilustracja
Admiral Admiral
Data i miejsce urodzenia

19 kwietnia 1905
Pine Bluff

Data i miejsce śmierci

15 kwietnia 1981
Coronado

Przebieg służby
Lata służby

1927–1967

Siły zbrojne

 US Navy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
wojna koreańska

Odznaczenia
Naval Aviator Badge
Krzyż Marynarki Wojennej - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Medal Marynarki Wojennej za Wybitną Służbę (dwukrotnie) (Stany Zjednoczone)
Srebrna Gwiazda (Stany Zjednoczone)
Legionista Legii Zasługi z odznaką waleczności - dwukrotnie (USA)
Brązowa Gwiazda z odznaką waleczności (Stany Zjednoczone)
Medal Pochwalny Marynarki Wojennej z odznaką waleczności (Stany Zjednoczone)
Presidential Unit Citation - baretka marynarki Navy Unit Commendation (USA) Medal Amerykańskiej Służby Obronnej Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Kampanii Azji-Pacyfiku (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Armii Okupacyjnej (USA) Medal Służby Obrony Narodowej Medal Służby w Korei Medal Wyzwolenia Filipin Presidential Unit Citation (Korea Płd.) Medal ONZ za służbę w KOREI

John Smith „Jimmy” Thach (ur. 19 kwietnia 1905 w Pine Bluff, zm. 15 kwietnia 1981 w Coronado) – amerykański wojskowy, admirał United States Navy, pilot marynarki z okresu II wojny światowej, twórca taktyki walki powietrznej zwanej od jego nazwiska „Thach Weave” oraz taktyki obrony floty przed atakami kamikaze, tzw. big blue blanket.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

John Smith „Jimmy” Thach był synem Jamesa H. oraz Jo Bacage. Podobnie jak jego starszy brat, James Jr, ukończył Akademię Marynarki Wojennej w 1927. Odbył służbę na pokładach pancerników „Mississippi” i „California”, w latach 1929–1930 ukończył kurs pilotażu. Uznany za zdolnego pilota, otrzymał przydział do elitarnego dywizjonu VF-1B, znanego popularnie jako High Hats. W 1931 wraz z innymi pilotami brał udział w nagrywaniu scen lotniczych do filmu Hell Divers z Clarkiem Gable. Później służył jako pilot samolotów eksperymentalnych.

W chwili ataku na Pearl Harbor był dowódcą dywizjonu myśliwskiego VF-3, stacjonującego na pokładzie lotniskowca „Lexington”, a po jego zatopieniu w bitwie na Morzu Koralowym na „Yorktown”. Dla zniwelowania przewagi taktycznej japońskich myśliwców Zero, opracował nową taktykę walki powietrznej, zastosowaną z sukcesami podczas bitwy pod Midway. Została nazwana od jego nazwiska: Thach Weave. W późniejszym okresie wojny został przeniesiony na stanowisko instruktora taktyki w Jacksonville. Powrócił na Pacyfik jako oficer operacyjny sztabu admirała Johna S. McCaina, dowódcy zespołu lotniskowców uderzeniowych TF 38. Opracował taktykę wczesnego wykrywania i zapobiegania atakom kamikaze (big blue blanket). Był obecny przy podpisywaniu aktu kapitulacji Japonii.

Podczas wojny koreańskiej dowodził lotniskowcem eskortowym „Sicily”, w latach 1953–1954 lotniskowcem „Franklin D. Roosevelt”. W 1955 awansował do stopnia kontradmirała (Rear Admiral). W latach 1963–1965 służył, w stopniu wiceadmirała (Vice Admiral) jako zastępca Szefa Operacji Morskich do spraw lotnictwa. 25 marca 1965 awansował do stopnia admirała (Admiral) i został mianowany dowódcą sił morskich Stanów Zjednoczonych w Europie. Pozostawał na tym stanowisku do przejścia w stan spoczynku 1 maja 1967.

Na emeryturze zamieszkał w San Diego. Zmarł w Coronado 15 kwietnia 1981. Na jego cześć została nazwana fregata rakietowa „Thach”, typu Oliver Hazard Perry.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]