Jugosłowiański koń zimnokrwisty
| |
| Typ | |
|---|---|
| Pochodzenie |
dawna Jugosławia (Słowenia)[1] |
| Ważne regiony hodowli |
Słowenia (okolice Lipicy i Lublany)[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość w kłębie |
150 – 160[1] cm |
| Umaszczenie |
gniada lub kara, czasami kasztanowata[1] |
| Wzorce rasy | |
| Equus ferus caballus | |
Jugosłowiański koń zimnokrwisty – rasa średniomasywnego, roboczego konia zimnokrwistego pochodząca z dawnej Jugosławii (dzisiaj Słowenii)[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Jugosłowiański koń zimnokrwisty jest średniej wielkości praktycznym koniem roboczym o dużej szlachetności[1]. Jest to koń mało wymagający i wytrzymały w pracy. Dobrze wykorzystuje paszę[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po roku 1918, gdy upadła monarchia Austro-Węgierska, na terenie Jugosławii ostała się dworska stadnina Lipica z gorącokrwistym koniem lipicańskim. Oprócz tego przykładano wagę do rozwoju koni roboczych. Na bazie konia noryckiego stworzono pierwotnie zimnokrwistego konia górskiego w górskich rejonach Słowenii[1]. Z kolei na terenach nizinnych wyhodowano rasę Međimurski konj[1], która została zarzucona z powodu nieprzydatności w warunkach górskich[1].
Pokrój[edytuj | edytuj kod]
Jugosłowiański koń zimnokrwisty jest typem średniej wielkości praktycznego konia roboczego[1]. Jego wyrazista głowa średniej wielkości i o prostym profilu osadzona jest na szyi proporcjonalnej do ram ciała[1]. Łopatki konia są długie i silne, czasem strome. Kłąb jest słabo zaznaczony[1]. Grzbiet u tych koni jest dość długi[1]. Zad jest ścięty, mocno umięśniony[1]. Kłoda jest szeroka o zwartej budowie[1].
Kończyny[edytuj | edytuj kod]
Nogi u tych koni są solidne i krótkie, z twardymi kopytami. Na nogach są nieduże szczotki pęcinowe[1].
Umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Konie mają zazwyczaj sierść w barwie gniadej lub karej, czasami kasztanowatej[1].
Hodowle[edytuj | edytuj kod]
Na terenie dawnej Jugosławii (obecnej Słowenii) istnieją hodowle koni o wyraźnych cechach konia noryckiego[1]. Hodowle koni znajdują się w głównie w Słowenii, stadninach w Ptuju i Lublanie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Martin Haller: Rasy koni. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2001. ISBN 83-7073-121-X.