Jules Gilliéron
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość |
szwajcarska |
Jules Gilliéron (ur. 21 grudnia 1854 w La Neuveville, zm. 26 kwietnia 1926 w Cergnaux-sur-Gléresse[1]) – szwajcarski językoznawca i dialektolog. Od 1883 roku nauczał dialektologii na paryskiej uczelni École pratique des hautes études[2]. Był współzałożycielem czasopisma „Revue des patois gallo-romans”, powstałego w 1887 i wydawanego do 1893 roku[2]. Jego istotną pracą jest Atlas linguistique de la France, ogłoszony w latach 1902–1910[2]. Jest uważany za jednego z założycieli geografii językowej[3].
Wybrana twórczość[edytuj | edytuj kod]
- La Faillite de l’étymologie phonétique: résumé de conférences faites à l’École pratique des hautes études (1919), Neuveville: Beerstecher.
- Atlas Linguistique de la France (1902–1910) (współautorstwo: Edmond Edmont), Paryż: E. Champion.
- Pathologie et thérapeutique verbales (1921), Paryż: E. Champion.
- Les étymologies des étymologistes et celles du peuple (1922), Paryż: E. Champion.
- Ménagiana du XXe siècle (1922), Paryż: E. Champion.
- Thaumaturgie linguistique (1923), Paryż: E. Champion.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gilliéron Jules, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2020-04-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-30].
- ↑ a b c Matteo Pedroni, Gilliéron, Jules [online], Dictionnaire historique de la Suisse, 13 września 2004 [dostęp 2015-11-04] (fr.).
- ↑ Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, s. 221–222, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
Kontrola autorytatywna (osoba):