Kang
Kang (chiń: 炕; pinyin: kàng; mandż: nahan) – rodzaj sypialnego pieca z cegieł lub gliny, popularnego na północy Chin[1], o wysokości krzesła, długości około 2 metrów i szerokości umożliwiającej pomieszczenie kilku osób. Podobnie jak europejskie piece kaflowe, kang jest w stanie magazynować ciepło za dnia i oddawać je w nocy, nawet jeśli nikt nie dokłada doń ognia. W ciągu dnia natomiast kang pełni rolę stołu lub miejsca do siedzenia[2].
Historia sypialnych pieców sięga w Chinach czasów neolitycznych. Na stanowisku w Banpo znaleziono 10-centymetrowe klepisko z gliny (zwane huoqiang), które było zapewne ogrzewane ogniskiem. Następnie żar i popiół usuwano, a na nagrzanym klepisku kładziono się do snu. O takim sposobie ogrzewania podłogi wspomina poeta z epoki Tang, Meng Jiao.
Pierwszy znany piec typu kang, z jednym kanałem dymowym, pochodzi z I wieku n.e. z terenów prowincji Heilongjiang.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wiesław Olszewski: Chiny. Zarys kultury. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003, s. 82. ISBN 83-232-1272-4.
- ↑ Mud bed influences Chinese ancient culture. english.peopledaily.com.cn. [dostęp 2010-07-13]. (ang.).