Kanuty Rusiecki
 Autoportret | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
Kanuty Rusiecki (ur. 10 lutego 1800 w Stebiakach, zm. 21 sierpnia 1860 w Wilnie) – polski malarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kanuty Rusiecki urodził się we wsi Stebiaki w powiecie poniewieskim, w guberni kowieńskiej. Pochodził z rodziny szlacheckiej: był synem Jana, wileńskiego sędziego grodzkiego i Teresy z Romanowiczów. W 1816 rozpoczął studia na Uniwersytecie Wileńskim: początkowo na Wydziale Prawa oraz architekturę na Wydziale Matematyczno-Fizycznym. W 1818 wstąpił na Oddział Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Rustema i Saundersa[1] odtąd całkowicie poświęcił się sztuce. Podczas studiów był związany z kręgiem filomatów. Kształcił się później za granicą, w Paryżu (École nationale supérieure des beaux-arts, 1821–1822) i od 1823 w Rzymie (Akademia Świętego Łukasza). Podczas studiów w Rzymie, będąc nieformalnym przywódcą tamtejszych polskich artystów, jako pierwszy przedstawił program polskiego malarstwa romantycznego. Powróciwszy do Wilna w 1831 udzielał prywatnych lekcji rysunku. W 1834 został nauczycielem w Wileńskim Instytucie Szlacheckim.
Był żonaty z Antoniną Czerwińską, mieli pięcioro dzieci: Annę, Bolesława (również malarza), Tadeusza, Michała i Prospera. Został pochowany na cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie.
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Malował obrazy religijne, akwarelowe portrety, krajobrazy, sceny rodzajowe. Kopiował też malarstwo włoskie i naśladował artystów włoskiego Renesansu. Z okresu studiów zagranicznych pochodzą dzieła oparte na motywach mitologicznych i religijnych, studia portretowe oraz pejzaże Rzymu i okolic.
W swoich obrazach wprowadził manierę znacznej stylizacji poprzez stosowanie wyraźnego rysunku i gładkiej powierzchni[2], ale tworzył również sumiennie traktowane portrety[3].
Spuścizna[edytuj | edytuj kod]
Po śmierci artysty jego syn Bolesław zachował zawartość pracowni, a w 1913 roku przekazał muzeum wileńskiemu. Nie jest znany los większości dużych obrazów z kolekcji prywatnych oraz rozsianych po kościołach litewskich. Zdaniem Vladasa Drëmy (autora jego biografii) zabrakło najlepszej, najważniejszej części jego dorobku artystycznego[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy. Malinowski, Malarstwo polskie XIX wieku, Warszawa: Wydawn. DiG, 2003, ISBN 83-7181-290-6, OCLC 54704215.
- ↑ obrazy Żniwiarka i Dziewczyna z palmami
- ↑ portret żony i B. Kisłowa w Muzeum Narodowym w Krakowie
- ↑ Vladas Drëma Kanutas Ruseckas
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kanuty Rusiecki. Walenty Wańkowicz, Beata Garnyte, Nasza Gazeta
- Rusiecki. ornatowski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-27)]. – Ornatowski.com
- Wielka Encyklopedia Powszechna PWN, za [1]
- Malarstwo Polskie w zbiorach za granicą, Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska, Wydawnictwo Kluszczyński, 2003, ISBN 83-88080-85-7