Kościół Staro-katolicki w PRL
Kościół Staro-katolicki w PRL (inne nazwy: Kościół Starokatolicki Unii Samarytańskiej) – historyczny kościół starokatolicki, który działał na terenie Polski w latach 1965–1993. Jego zwierzchnikiem był abp Bogdan Filipowicz.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W wyniku usunięcia bpa Bogdana Filipowicza i 12 duchownych ze struktur zdelegalizowanego Polskiego Kościoła Starokatolickiego przez abpa Ignacego Jana Wysoczańskiego w październiku tego samego roku Bogdan Filipowicz wraz z grupą duchownych wyświęconych przez Zygmunta Szypolda oraz abpa Wysoczańskiego zwołał I Synod Kościoła Staro-katolickiego w PRL na którym wybrano go na arcybiskupa Kościoła[1][2][3]. W skład tejże grupy wchodzili m.in.:
- Arcybiskup Kościoła Staro-katolickiego w PRL – Bogdan Filipowicz
- Biskup-sufragan – brak informacji
- Przewodniczący Kapituły Arcybiskupiej Kościoła Staro-katolickiego w PRL – ks. kan. Józef Rokita[4]
- ks. Henryk Zdoliński
- ks. Mieczysław Studzianny
- ks. Leopold Nowak
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ PWRN APO, syg. 444/123 – Pismo L.dz. 159/65, 12 lipca 1965.
- ↑ Prezydium Kościoła Staro-katolickiego w PRL, Komunikat I Synodu Kościoła Staro-katolickiego w PRL obradującego we Wrocławiu, 10 października 1965.
- ↑ Archiwum Kościoła Starokatolickiego w RP, syg. FIL/01/103 – Bogdan Filipowicz – teczka personalna, 2017.
- ↑ Kościół Staro-katolicki w PRL, I/I-D.Nom./III/65, 1965.