Kolonia Wileńska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kolonia Wileńska
Osiedle Wilna
Ilustracja
przystanek kolejowy Kolonia Wileńska
Państwo

 Litwa

Okręg

 wileński

Rejon

Wilno

Miasto

Wilno

Zarządzający

Igorius Žuravliovas

Położenie na mapie Wilna
Położenie na mapie

Kolonia Wileńska (lit. Pavilnys) – historyczna miejscowość podwileńska, obecnie część Wilna, w obrębie dzielnicy Nowa Wilejka (Naujoji Vilnia), na wschód od centrum miasta, pomiędzy dzielnicą Rossa a właściwą Nową Wilejką. Historyczny podział na Górną Kolonię (Aukštasis Pavilnys) zwaną także Kolonią Kolejową Górną; oraz Dolną (Žemasis Pavilnys), zwaną także Kolonią Kolejową Dolną. W Kolonii Dolnej znajduje się przystanek kolejowy na linii Wilno – Kiena. Miejscowość położona jest w regionalnym parku krajobrazowym, który tworzy dolina rzeki Wilenki. Kościół pod wezwaniem Chrystusa Króla i Dzieciątka Jezus – jedyny czynny drewniany kościół katolicki na terenie miasta Wilna[1]. W miejscowości znajdują się szkoła podstawowa. W 1944 roku, w czasie Operacji Ostra Brama powstał tu szpital wojskowy Armii Krajowej[2][3].

W Kolonii Wileńskiej w wieku 3,5 roku zamieszkał młody Tadeusz Konwicki, a opuścił ją w roku 1945 (w wieku 19 lat).

Mieszkał tu także Ryszard Filipowicz, jeden z najmłodszych żołnierzy AK na Wileńszczyźnie, członek Kedywu[4]. Po wojnie autor szeregu książek poświęconych Wileńszczyźnie, w tym także Kolonii Wileńskiej[5].

Od 1939 roku mieszkała tu Zofia Gulewicz, z domu Wernicka, występująca przed wojną w Teatrze Wielkim w Warszawie, po wojnie wieloletni choreograf i kierownik artystyczny Polskiego Zespołu Artystycznego Pieśni i Tańca "Wilia" oraz wielu innych polskich zespołów folklorystycznych działających na Litwie[6].

Współczesny pisarz, Marek Ławrynowicz, kilka fragmentów swojej książki Diabeł na dzwonnicy poświęcił epizodom z międzywojennej historii miejscowości.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]