Konfederacja Ludzi Pracy

Konfederacja Ludzi Pracy – organizacja piłsudczykowska, określająca się jako „obóz niepodległościowej lewicy”. Powstała wiosną 1924 r. z inicjatywy zespołu miesięcznika "Droga". Według założycieli miała to być „organizacja wiążąca ludzi o pewnej wspólnej platformie ideowej” oparta na „akcji bezpośredniej”. Celem KLP była Polska mocarstwowa; drogę do mocarstwowości widziano w „popieraniu walki o wyzwolenie ludów”, co zarazem obligowało Rzeczpospolitą do tolerancji wobec mniejszości słowiańskich. Program społeczno-gospodarczy Konfederacji postulował interwencję państwa w gospodarce, upaństwowienie banków i planowanie gospodarcze. Pod względem ustrojowym domagano się z jednej strony, wzmocnienia pozycji prezydenta, z drugiej rozwoju samorządów i „Senatu wyłonionego z organizacji społecznych”. Czołowymi działaczami KLP byli m.in. Adam Skwarczyński, Stefan Boguszewski, Wilam Horzyca, Julian Husarski, Janusz Jędrzejewicz, Walery Sławek, Kazimierz Świtalski, Tadeusz Schaetzl, Tadeusz Hołówko. Po zamachu majowym Konfederacja zanikła.

Literatura

• Daria Nałęcz: Sen o władzy. Inteligencja wobec niepodległości. Warszawa 1994, s. 223, 226-227
• Jarosław Tomasiewicz: Naprawa czy zniszczenie demokracji? Tendencje autorytarne i profaszystowskie w polskiej myśli politycznej 1921–1935. Katowice 2012, s. 234-235.