Léone Bertimon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Léone Bertimon
Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1950
Pointe-Noire

Wzrost

178 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja
Igrzyska śródziemnomorskie
złoto Split 1979 pchnięcie kulą
Igrzyska frankofońskie
złoto Casablanca 1989 pchnięcie kulą

Léone Bertimon (ur. 16 sierpnia 1950 w Pointe-Noire na Gwadelupie[1][2]) – francuska lekkoatletka specjalizująca się w pchnięciu kulą, mistrzyni igrzysk śródziemnomorskich i igrzysk frankofońskich.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pięciokrotnie startowała w pchnięciu kulą na halowych mistrzostwach Europy, zajmując następujące miejsca: 1976 w Monachium – 9. miejsce, 1978 w Mediolanie – 8. miejsce, 1980 w Sindelfingen – 5. miejsce, 1981 w Grenoble – 7. miejsce i 1982 w Mediolanie – 6. miejsce[3].

Zajęła 6. miejsce na uniwersjadzie w 1975 w Rzymie[4].

Zwyciężyła na igrzyskach śródziemnomorskich w 1979 w Splicie[5] i na igrzyskach frankofońskich w 1989 w Casablance[6].

Była mistrzynią Francji w pchnięciu kulą w latach 1973–1980, 1982–1984 i 1989, wicemistrzynią w tej konkurencji w 1972, 1981, 1985 i 1988 oraz brązową medalistką w 1987, 1992, 1993 i 1995, a także halową mistrzynią w latach 1973, 1974, 1976, 1978, 1980–1982, 1987 i 1988, wicemistrzynią w 1977, 1983, 1986 i 1989–1992 oraz brązową medalistką w 1984 i 1993[7][8][9].

Sześciokrotnie poprawiała rekord Francji w pchnięciu kulą, doprowadzając go do wyniku 17,16 m, uzyskanego 30 sierpnia 1977 w Atenach[10]. Pięć razy ustanawiała halowy rekord Francji w tej konkurencji do rezultatu 16,77 m (10 stycznia 1981 w Paryżu)[2].

Jej młodszy brat Charlus Bertimon był również lekkoatletą specjalizującym się w rzucie oszczepem, medalistą igrzysk śródziemnomorskich i igrzysk frankofońskich oraz olimpijczykiem.

Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]

Rekordy życiowe Bertimon[2]:

  • pchnięcie kulą – 17,16 m (30 sierpnia 1977, Ateny)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Léone Bertimon w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2022-11-01].
  2. a b c LEONE BERTIMON [online], Fédération Française d’Athlétisme [dostęp 2022-11-01] (fr.).
  3. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 400, 406, 412, 415, 419 [dostęp 2022-11-01] (ang.).
  4. Gilbert Rosillo, Universiades Turin (ITA) 1959 à Naples 2019. Participation des athlètes français par années [online], cdm.athle.com, 9 sierpnia 2019 [dostęp 2022-11-01] (fr.).
  5. Mediterranean Games [online], GBRAthletics [dostęp 2022-11-01] (ang.).
  6. Francophone Games [online], GBRAthletics [dostęp 2022-11-01] (ang.).
  7. Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1970 à 1980 [online], cdm.athle.com, 14 czerwca 2022, s. 46, 50, 65, 69, 84, 94, 107, 111, 127, 140, 145, 158, 176, 180, 184 [dostęp 2022-11-01] (fr.).
  8. Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1981 à 1990 [online], cdm.athle.com, 13 czerwca 2022, s. 2, 21, 25, 43, 47, 66, 71, 75, 114, 118, 143, 163, 169, 191, 197, 223, 231 [dostęp 2022-11-01] (fr.).
  9. Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1991 à 1998 [online], cdm.athle.com, 5 maja 2022, s. 4, 38, 44, 73, 97, 172 [dostęp 2022-11-01] (fr.).
  10. Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 307. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).