Marceli Sachs
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
Marceli Sachs (ur. 1870 w Warszawie, zm. 2 lutego 1934 tamże) – polski dziennikarz, wydawca gazet, związany z Łodzią.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z żydowskiej rodziny, ale sam przyjął chrzest w kościele ewangelicko-reformowanym[1].
Przed I wojną światową współpracował z czasopismami wydawanymi przez SDKPiL oraz PPS-Lewicę. W prasie warszawskiej publikował tłumaczenia z języków obcych. Był wydawcą i redaktorem naczelnym gazet „Głos”, „Głos Polski”, „Goniec Wieczorny Ilustrowany”, „Kurier Czerwony”, współpracował z czasopismami „Echa Płockie”[2], „Gazeta Lubelska” i „Ziarno”. W latach 1907–08 był redaktorem naczelnym, a w latach 1909–10 sekretarzem „Gazety Kujawskiej” we Włocławku. Od lipca do grudnia 1913 r. był sekretarzem redakcji „Kuriera Włocławskiego”.
Jako publicysta podejmował chętnie problematykę popularnonaukową i społeczną.
30 kwietnia 1914 został powołany na stanowisko kierownika literackiego „Nowej Gazety Łódzkiej”, wydawanej w Łodzi przez J. Grodka. Po zakończeniu okupacji niemieckiej w czasie I wojny światowej nadal zajmował się wydawaniem prasy codziennej w Łodzi. Został redaktorem i wydawcą „Głosu Polskiego” (od 12 listopada 1918), przejmując w tym celu urządzenia redakcyjne i sprzęt wspieranej przez Niemców „Godziny Polski” Adama Napieralskiego i Cezarego Zawiłowskiego. Ponieważ konkurencyjna prasa tę inicjatywę uznawała za naganną, rząd powołał kuratorów majątku w osobach Aleksego Rżewskiego i Kazimierza Pużaka. Oponenci oskarżali go o bezprawne przywłaszczenie mienia państwowego, więc wniósł pozew o zniesławienie przeciwko stronom, reprezentowanym przez Romualda Petrykowskiego i Stanisława Książka (1921). W latach 1918–29 był redaktorem naczelnym nie tylko „Głosu Polskiego” ale i jego popołudniówki „Kurier Wieczorny” (1921–25).
Zmęczony walką z konkurencją i wyczerpany przewlekłą chorobą wycofał się z działalności dziennikarskiej i przeniósł się do Warszawy. Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie[3]. Nekrologi zamieściły gazety łódzkie[4][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Marceli Sachs [online], www.ipsb.nina.gov.pl [dostęp 2022-10-14] (pol.).
- ↑ Jan Bolesław Nycek Ludzie i książki. Słownik biograficzny ludzi książki i pióra województwa płockiego. Płock 1983
- ↑ a b Władysław (1868-1918). Red. Rowiński, Kurjer Łódzki 1934 Ib, Nr 30 - 57, 1934 [dostęp 2022-10-14] (pol.).
- ↑ a b „Kurier Łódzki” 1934 nr 32
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kempa A. Sylwetki łódzkich dziennikarzy i publicystów, Oficyna Bibliofilów, Łódź 1991;
- Rocznik Naukowo-Literacko-Artystyczny (Encyklopedyczny) na rok 1905, pod redakcją Władysława Okręta. Warszawa 1905, s. 220;
- Słownik dziennikarzy polskich 1661–1945 pod redakcją Wacława Zuchniewicza, „Prasa Polska” 1981, 1983, 1984;
- Ochocki A., Reporter przed konfesjonałem czyli jak się przed wojną robiło gazetę, Łódź 1980, s. 45–48.