Marco Montelatici
| ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
25 sierpnia 1953 | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
186 cm | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Marco Montelatici (ur. 25 sierpnia 1953 we Florencji[1]) – włoski lekkoatleta, specjalista pchnięcia kulą, medalista halowych mistrzostw Europy w 1986, olimpijczyk.
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
Zajął 9. miejsce w pchnięciu kulą na halowych mistrzostwach Europy w 1977 w San Sebastián oraz 7. miejsce w tej konkurencji na halowych mistrzostwach Europy w 1978 w Mediolanie[2]. Odpadł w kwalifikacjach na mistrzostwach Europy w 1978 w Pradze[3].
Zajął 6. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w 1982 w Mediolanie[4]. Odpadł w kwalifikacjach na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach[5].
Zajął 6. miejsca na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles[1] i światowych igrzyskach halowych w 1985 w Paryżu[6] oraz 5. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w 1985 w Pireusie[7].
Zdobył brązowy medal w pchnięciu kulą na halowych mistrzostwach Europy w 1986 w Madrycie, przegrywając jedynie z Wernerem Günthörem ze Szwajcarii i Siergiejem Smirnowem ze Związku Radzieckiego[8].
Montelatici był mistrzem Włoch w pchnięciu kulą w 1976, 1977, 1982, 1987 i 1988[9], a w hali mistrzem w 1973, 1977, 1978, 1984 i 1986[10].
Ośmiokrotnie poprawiał rekord Włoch w tej konkurencji doprowadzając go do rezultatu 20,13 m, uzyskanego 6 sierpnia 1978 w Wenecji. Był pierwszym zawodnikiem włoskim, który pchnął kulę ponad 20 metrów[11].
Rekordy życiowe Montelaticiego[12][13]:
- pchnięcie kulą – 20,90 m (26 maja 1985, Mediolan)
- pchnięcie kulą (hala) – 20,65 m (6 lutego 1986, Genua)
Jego żona Cinzia Petrucci była również lekkoatletką, kulomiotką, olimpijką z igrzysk w Moskwie w 1980[14].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Marco Montelatici [online], olympedia.org [dostęp 2021-11-22] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 402, 405 [dostęp 2021-11-22] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 556 [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 417 [dostęp 2021-11-22] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 564 [dostęp 2021-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook [online], IAAF, s. 103 [dostęp 2021-11-22] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 427–428 [dostęp 2021-11-22] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 431 [dostęp 2021-11-22] (ang.).
- ↑ Italian Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-11-22] (ang.).
- ↑ Italian Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-11-22] (ang.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 132. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
- ↑ Marco Montelatici w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-11-22].
- ↑ Marco Montelatici [online], Track and Field Statistics [dostęp 2021-11-22] (ang.).
- ↑ Cinzia Petrucci [online], olympedia.org [dostęp 2021-11-22] (ang.).
|
Flagi obok nazwisk oznaczają zwycięzcę innej narodowości niż włoska, ponieważ mistrzostwa miały często charakter otwarty.