Maria Magdalena Andrzejkowicz-Buttowt
| Data i miejsce urodzenia |
22 lipca 1852 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
maj 1933 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki |
malarstwo |
| Ważne dzieła | |
| |
Maria Magdalena Andrzejkowicz-Buttowt (ur. 22 lipca 1852 w Bałandyczach, zm. w maju 1933 w Porczowie) – polska malarka. W źródłach występuje także jako Magdalena Andrzejkowicz, Andrzeykowicz, Andrzejkowicz-Butowt lub Andrzejkowiczówna.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była córką Jarosława Andrzejkowicza, uczestnika powstania styczniowego. Jej matka była najprawdopodobniej Angielką. Jej ojca, z całą rodziną, w ramach represji popowstaniowych zesłano do Rosji (gubernia pezneńska). W 1867 r. rodzina przeniosła się do Rygi, zapewne później powrócili na ziemie polskie. W latach 1872–1874 i 1876–1877 studiowała malarstwo w Monachium oraz u A. Liezen-Mayera[1]. W roku 1875 i w 1876 wyjeżdżała do Włoch. Od 1881 r. mieszkała w Warszawie oraz majątku własnym Hornostajewicze pod Wołkowyskiem.
Ze względu na postępującą chorobę wzroku artystka musiała zaprzestać kariery malarskiej – w 1907 r. odnotowano, że już nie maluje od dłuższego czasu. Oddała się wtedy działaniom filantropijnym i oświatowym. Zmarła w 1933 roku[2].
Kariera artystyczna[edytuj | edytuj kod]
Czas działalności artystycznej Andrzejkowicz-Buttowt przypada na lata 70. i 80. XIX wieku. Debiut malarski zaliczyła w 1876 roku, w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, wystawiając obraz pt. Kochanowski nad zwłokami Urszulki[1]. W latach 1873–1880 była członkinią monachijskiego Kunstvereinu, gdzie pokazywała swoje obrazy. W roku 1907 odnotowano, że zgłosiła swój akces do Litewskiego Towarzystwa Artystów Plastyków w Wilnie[2].
Andrzejkowicz-Buttowt regularnie pokazywała swoje prace w Polsce – w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (lata 1876, 1883, 1884, 1886) oraz Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie (którego była członkinią) – lata 1877, 1882, 1885, 1888) oraz w Salonie Ungra w 1880[1], [2][3].
W 1881 roku zaczęła prowadzić kursy malarskie dla kobiet w Warszawie. Maria Magdalena Andrzejkowicz-Butowtt jest również uważana za jedną z pierwszych zbieraczek obiektów ludowej sztuki zakopiańskiej[2].
Jej obrazy były także reprodukowane w ówczesnej prasie ilustrowanej – np. w „Biesiadzie Literackiej”, „Tygodniku Illustrowanym”, „Kłosach”, co do dzisiaj daje pogląd na temat jej twórczości, pomimo tego, że los większości jej dzieł nie jest znany[4].
Charakterystyka twórczości malarskiej[edytuj | edytuj kod]
Jej prace były znane w Polsce i spotykały się z zainteresowaniem krytyki. Jak pisał Wojciech Gerson, artystka odznaczała się „wybornym rysunkiem i wielką wytrawnością wykonania”, a także „żywością barw i efektu światłocieniowego”[2]. Tematyka jej prac to sceny historyczne i rodzajowe, przede wszystkim z historii Polski. Lija Skalska-Miecik tak opisywała jej twórczość:
Malarstwo jej ukształtowało się pod wpływem niemieckich pedagogów, zwłaszcza Liezena-Mayera i innych malarzy z kręgu Karla Piloty'ego. Jej sztukę wyróżnia solidne przygotowanie warsztatowe, umiejętne aranżowanie kompozycji, m.in. scen wielofigurowych, bardzo dobry rysunek; w ujęciu postaci, w ich gestach i pozach znać wpływ zabarwionej sentymentalizmem sztuki akademickiej[2]
Dzieła[edytuj | edytuj kod]
Zachowane:
- Kardynał Jan Medici z Pomponiusem Laetusem przy wykopaliskach rzymskich, olej na płótnie, Muzeum Narodowe w Warszawie.
- Władysław Łokietek w grocie Ojcowa, olej na płótnie, Muzeum Narodowe w Krakowie.
Znane z ilustracji w czasopismach lub innych wydawnictw:
- Miłosierdzie królowej Jadwigi, reprodukowane w „Tygodniku Ilustrowanym” w 1884 r.
- Kochanowski nad zwłokami Urszulki, reprodukowane w „Tygodniku Ilustrowanym” w 1878 r.
- Wezwanie na gody, reprodukowany w „Kłosach” w 1886 r.
Znane tylko z tytułów (pokazywanych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie)[3]:
- W lesie, 1879 r.
- Chrystus przywracający wzrok ślepemu, 1882 r.
- Portret mężczyzny, 1882 r.
- Portret Wandalina Pusłowskiego, 1882 r.
- Przy wnuku, 1882 r.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Jakimowicz 1971 ↓, s. 35.
- ↑ a b c d e f Skalska-Miecik 1991 ↓, s. 81.
- ↑ a b Janina Wiercińska, Katalog prac wystawionych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1860-1914, Wrocław – Warszawa – Kraków 1969 (Źródła do dziejów sztuki polskiej, red. A. Ryszkiewicz, t. 14), s. 8.
- ↑ Ludwik Grajewski, Bibliografia ilustracji w czasopismach polskich XIX i pocz. XX w. (do 1918 r.), Warszawa 1972, s. 22.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ludwik Grajewski, Bibliografia ilustracji w czasopismach polskich XIX i pocz. XX w. (do 1918 r.), Warszawa 1972.
- Irena Jakimowicz, Andrzejkowicz-Buttowt Maria Magdalena, [w:] Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających. Malarze – rzeźbiarze – graficy, t. 1 [A-C], red. Jolanta Maurin-Białostocka, Hanna Bartnicka-Górska, Janusz Derwojed i inni, Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk 1971, s. 35-36.
- Lija Skalska-Miecik: Maria Magdalena Andrzejkowicz-Buttowt. W: Artystki polskie. Katalog wystawy. Agnieszka Morawińska (red.). Warszawa: Muzeum Narodowe w Warszawie, 1991.
- Janina Wiercińska, Katalog prac wystawionych w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1860-1914, Wrocław – Warszawa – Kraków 1969 (Źródła do dziejów sztuki polskiej, red. A. Ryszkiewicz, t. 14).
- Irena Jakimowicz: Słownik Artystów Polskich. Warszawa: Ossolineum, 1971.