Maria Teresa de Bourbon-Condé

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Wolfgang (dyskusja | edycje) o 23:45, 26 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Maria Teresa Burbon
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1666
Hôtel de Condé, Paryż, Francja

Data i miejsce śmierci

22 stycznia 1732
Hôtel de Conti, Paryż, Francja

Ojciec

Henryk Juliusz Burbon

Matka

Anna Henrietta Bawarska

Mąż

Franciszek Ludwik Burbon-Conti

Dzieci

Maria Anna,
Ludwik Armand II,
Ludwika Adelajda
Ludwik Franciszek

podpis

Maria Teresa Burbon (ur. 1 lutego 1666, zm. 22 stycznia 1732[1]) – księżniczka Condé i Enghien, tytularna królowa Polski w 1697.

Życiorys

Urodziła się 1 lutego 1666 w paryskim Hôtel de Condé, jako córka Henryka Juliusza, księcia Enghien i Pierwszego Księcia Krwi, który był jedynym synem wielkiego dowódcy czasów Frondy i Marszałka Francji Wielkiego Kondeusza i Anny Henrietty Wittelsbach. W młodości była znana jako Mademoiselle de Bourbon, a nazwana została na cześć żony Ludwika XIV, królowej Marii Teresy Hiszpańskiej.Szablon:Cytat box Początkowo planowano wydać ją za mąż za pochodzącego z dynastii sabaudzkiej Emanuela Filberta, księcia Carignan, ale 22 stycznia 1688 roku wyszła w kaplicy królewskiej pałacu w Wersalu za mąż za swojego kuzyna Franciszka Ludwika, księcia Conti. Książę pochodził z Contich – młodszej linii Kondeuszów.

Maria Teresa była szaleńczo zakochana w swoim mężu mimo, iż na dworze wiedziano, że ma on romans z nieślubną córką króla i pani de Montespan, Ludwiką Franciszką, księżną de Burbon, a ponadto miał homoseksualne inklinacje[2] i nie zwracał większej uwagi na swoją żonę.

Księżna Conti miała trudne relacje ze swoimi dziećmi, co było rezultatem tego, że przez większość życia mieszkała w różnych prowincjonalnych rezydencjach Contich, głównie w pałacu L'Isle-Adam, podczas gdy jej dzieci wraz z ojcem przebywały na dworze. Rodzina zjednoczyła się jednak po śmierci księcia Conti. Maria była znana ze swojej skromności i oddania religii.

W 1697 Ludwik XIV wysunął kandydaturę męża Marii Teresy do korony polskiej, zapewniając mu elekcję dzięki skorumpowaniu szlachty. Został wybrany oficjalnie królem Polski przez większość i ogłoszony nim 27 czerwca, przez prymasa Michała Radziejowskiego. Rosja, Austria i Brandenburgia zjednoczyły się jednak wokół jego kontrkandydata Augusta II, który pierwszy wkroczył do Rzeczypospolitej. Conti we wrześniu 1697 przypłynął na czele eskadry 6 okrętów francuskich dowodzonych przez Jeana Barta na redę portu w Gdańsku. Maria Teresa pozostała we Francji i przez cały dwór i samego króla była uważana za polską królową. 9 listopada atak wojsk wiernych Augustowi II zmusił księcia Conti do opuszczenia jego kwatery w Oliwie i ostatecznego wycofania się z Rzeczypospolitej. W międzyczasie August II Mocny został koronowany na króla w Warszawie i książę w niesławie wrócił do Francji[3].

W 1709 roku książę Conti zmarł w Paryżu, a jego syn Ludwik Armand został jego następcą. Maria Teresa przyjęła tytuł księżnej wdowy Conti i zawsze podpisując się dodawała liczebnik Douairière – druga, co znaczyło, że była drugą księżną wdową Conti. Pomiędzy rokiem 1727 a 1732 było ich aż trzy Maria Anna Burbon – nieślubna córka Ludwika XIV i Louise de La Vallière, Maria Teresa i jej bratanica Ludwika Elżbieta Burbon-Condé.

Po śmierci męża Maria Teresa zajęła się renowacją należących do rodziny rezydencji, fundacją zakonów i donacjami religijnymi.

W 1713 roku jej córka Maria Anna Burbon-Conti poślubiła Ludwika Henryka Burbona, księcia Burbon. Był on synem kochanki ojca swojej żony Ludwiki Franciszki Burbon. Tego samego dnia podczas podwójnej ślubnej ceremonii w Wersalu jej syn poślubił Ludwikę Elżbietę, która przejęła tytuł ciotki na następne trzydzieści lat.

Maria Teresa zmarła 22 lutego 1732 roku w Hôtel de Conti, najprawdopodobniej na skutek syfilisu, którym zaraził ją mąż. Została pochowana w kościele św. Andrzeja w L'Isle-Adam.

Potomstwo

Ze związku małżeńskiego z Franciszkiem Ludwikiem (1664-1709), księciem Conti miała siedmioro dzieci

Przypisy

  1. [1]
  2. Pevitt, Christine, Philippe, Duc d'Orléans Regent of France, Weidenfeld & Nicolson, London, 1997, (English), str.100.
  3. Louis de Rouvroy, książę de Saint-Simon Pamiętniki tom I str 250-262-

Bibliografia

  • Louis de Rouvroy, książę de Saint-Simon, Pamiętniki, PIW Warszawa