Marko Samardžija
| Data i miejsce urodzenia |
2 sierpnia 1947 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 lutego 2019 |
| Zawód, zajęcie |
językoznawca |
| Narodowość |
chorwacka |
Marko Samardžija (ur. 2 sierpnia 1947 w Vođinciu, zm. 19 lutego 2019 w Zaprešiciu[1]) – chorwacki językoznawca. Zajmował się leksykografią, leksykologią oraz historią chorwackiego języka standardowego.
W 1971 ukończył jugoslawistykę i filozofię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Zagrzebskiego[2]. Stopień magistra uzyskał w 1977 na podstawie pracy Jezik i stil pripovjedne proze Ive Kozarčanina[3]. Doktoryzował się w 1986 na podstawie rozprawy Valentnost glagola u suvremenom hrvatskom književnom jeziku[2]. W 1987 został docentem, w 1992 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 1996 stanowisko profesora zwyczajnego[2]. Od 2018 jest członkiem zwyczajnym Chorwackiej Akademii Nauki i Sztuki[1].
Wybrana twórczość[edytuj | edytuj kod]
- Ljudevit Jonke (1990)
- Filološki portreti (1993)
- Hrvatski jezik u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj (1993)
- Leksikologija s poviješću hrvatskoga jezika (1995)
- Hrvatski kao povijesni jezik (2006)[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Samardžija, Marko. [w:] Hrvatska enciklopedija [on-line]. Leksikografski zavod Miroslav Krleža. [dostęp 2019-12-11]. (chorw.).
- ↑ a b c Marko Samardžija – Biografija. HAZU • Hrvatska akademija znanosti i umjetnosti. [dostęp 2019-12-11]. (chorw.).
- ↑ Marko Samardžija. Filozofski fakultet Sveučilišta u Zagrebu – Odsjek za kroatistiku. [dostęp 2019-12-11]. (chorw.).
- ↑ Snježana Kordić. Pseudoznanost na djelu: Recenzja książki Marko Samardžija, Hrvatski kao povijesni jezik (Pseudoscience at Work). „Književna republika”. 5 (7-9), s. 234–249, 2007. Zagrzeb. ISSN 1334-1057. [dostęp 2022-05-02]. (chorw.). (NSK). (SSRN).