Maska przeciwgazowa SzM-1

Maska przeciwgazowa SzM-1 – maska przeciwgazowa używana w ludowym Wojsku Polskim w okresie II wojny światowej^[a].

Służyła do ochrony dróg oddechowych oraz twarzy żołnierzy przed działaniem środków trujących i aerozoli biologicznych.

Budowa maski[edytuj | edytuj kod]

Część twarzowa (maska właściwa): Część twarzowa to połączony na stałe z komorą zaworów gumowy hełm. Przód wykonany był z grubej gumy, „na głowie” zaś z gumy cienkiej. W komorze zaworów znajdowało się gniazdo, w które wkręcano rurę łączącą część twarzową z pochłaniaczem. Wdychane powietrze kierowane było na okulary przez ochładzacze^[2].
Pochłaniacz: Stosowano dwa typy pochłaniaczy. Pochłaniacz MT-4 posiadał kształt walca, a wykonany był z czarnej blachy. Wewnątrz niego znajdowała się warstwa pochłaniająca złożona z dwóch części: ziaren chemicznej substancji chłonnej^[b] i granulek węgla aktywowanego z naniesionym nań katalizatorem.
Pochłaniacz MO-2 miał nieco mniejszy ciężar i objętość oraz prostszą konstrukcję filtru aerozolowego. Był wypełniony uniwersalnym sorbentem zawierającym węgiel aktywowany z dodatkami sodu oraz tlenków miedzi i srebra. Właściwościami pochłaniającymi przewyższały pochłaniacze MT-4^[2].
Rura łącząca
Torba nośna: Torba nośna wykonana była z tkaniny^[2].

↑ Niewielkie ilości masek przeciwgazowych typu SzM-1 importowano z ZSRR jeszcze w okresie powojennym^[1].
↑ Chemiczna substancja chłonna, oprócz składników alkalicznych – wodorotlenki wapnia i sodu – zawierała tlenki miedzi i glinu.

Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.