Mati Logoreci
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
nauczyciel |
| Narodowość | |
| Rodzice |
Frano, Shaqe |
| Krewni i powinowaci |
Andrea, Pashko |
Mati Logoreci (ur. 10 lutego 1867 w Szkodrze, zm. 7 lutego 1941 w Tiranie) – albański nauczyciel, historyk i wydawca, autor podręczników szkolnych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rzymskokatolickiej rodzinie[1][2][3]. Podczas nauki w Szkodrze nauczył się czytać i pisać w językach albańskim, włoskim, francuskim i niemieckim[4]. Następnie pracował jako księgowy w przedsiębiorstwie handlowym Parruca w miejscowości Monfalcone[1][2][3]. Studiował pedagogikę na Uniwersytecie w Trieście[1].
1 maja 1889 roku otworzył szkołę w Prizrenie[5], która była pierwszą albańskojęzyczną na terenie Kosowa[2][3]; uczył w niej języka albańskiego, jednak opuścił tę szkołę z powodu popadnięcia w konflikt z konsulatem Austro-Węgier, który miał wpływ na edukację albańskich katolików na terenie Imperium Osmańskiego[1]. W 1899 roku Logoreci założył prywatną szkołę, którą już rok później połączył z pierwszą założoną przez niego placówką[1][2][3]. Zorganizował również pierwsze w Imperium Osmańskim przedstawienie teatralne po albańsku[5].
W 1903 roku przeniósł się do Szkodry, gdzie nauczał w szkole franciszkańskiej[1][2][3]. 14 listopada 1907 roku zaczął w Trieście wydawać dwutygodnik Dašamiri[2][3], ukazał się tylko w czternastu numerach; z czego ostatni opublikowano dnia 6 sierpnia 1908 roku[1]. W listopadzie tegoż roku Logoreci wraz z poetą Ndre Mjedą uczestniczył w pierwszym kongresie manastirskim[6] jako reprezentanci szkoderskiego stowarzyszenia Agimi[1][2][3]. Wraz z bratem poety Lazërem, Logoreci założył w Szkodrze szkołę wieczorową[1].
Po odzyskaniu niepodległości przez Albanię, Logoreci pracował jako nauczyciel w Tiranie[3][7], a w latach 1916–1918 jako urzędnik oświatowy w Szkodrze[1][8][9][10][2][11][12]. Należał również do Komisji Literackiej Albanii[8][9][10][2][11][12], powołanej w Szkodrze przez władze austro-węgierskie[1][13]. W 1920 roku wziął udział w kongresie w Lushnji[1][14][12]. W latach 1922–1923 był sekretarzem generalnym Ministerstwa Oświaty, a na emeryturę przeszedł w 1930 roku[1][14][12].
W okresie od 28 listopada 1936 roku do 23 marca 1937 roku zredagował pierwsze 93 numery czasopisma Drita[1][14][12].
Podręczniki szkolne[edytuj | edytuj kod]
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Syn Frano i Shaqe[4]. Jego wujkiem był biskup Andrea Logoreci; oprócz Matiego, jednym z jego siostrzeńców był Pashko, również nauczyciel[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Elsie 1997 ↓, s. 147–148.
- ↑ a b c d e f g h i Elsie 2010 ↓, s. 281.
- ↑ a b c d e f g h Elsie 2013 ↓, s. 284–285.
- ↑ a b c Kraja 1987 ↓, s. 5–6.
- ↑ a b Elsie 1997 ↓, s. 315.
- ↑ Elsie 1997 ↓, s. 169.
- ↑ Bakiu 2014 ↓, s. 142.
- ↑ a b Elsie 2005 ↓, s. 118.
- ↑ a b Elsie 2010 ↓, s. 7.
- ↑ a b Elsie 2010 ↓, s. 137.
- ↑ a b Elsie 2013 ↓, s. 141–142.
- ↑ a b c d e Elsie 2013 ↓, s. 285.
- ↑ Elsie 1997 ↓, s. 194.
- ↑ a b c Elsie 2010 ↓, s. 281–282.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Musa Kraja, Mati Logoreci, 1987.
- Robert Elsie, Historia e Letërsisë Shqiptare, 1997.
- Robert Elsie, Albanian literature: A short history., 2005, ISBN 1-84511-031-5.
- Robert Elsie, Historical dictionary of Albania., 2010, ISBN 978-0-8108-6188-6.
- Robert Elsie, A biographical dictionary of Albanian history, 2013, ISBN 978-1-78076-431-3.
- Gazmend Bakiu, Tirana e vjetër: Një histori e ilustruar, 2014, ISBN 978-9928-08-101-8.
- Urodzeni w 1867
- Zmarli w 1941
- Ludzie związani z Imperium Osmańskim
- Albańscy nauczyciele
- Albańscy historycy
- Albańscy wydawcy prasy
- Ludzie urodzeni w Szkodrze
- Ludzie związani z Monfalcone
- Ludzie związani z Triestem
- Absolwenci uczelni we Włoszech
- Ludzie związani z Prizrenem
- Albańscy redaktorzy
- Ludzie związani z Tiraną
- Albańscy urzędnicy
- Albańscy autorzy podręczników szkolnych