Miotacz ognia TPO-50
Miotacz ognia TPO-50 – radziecka broń służącą do walki na bliską odległość i przeznaczona do rażenia strumieniem ognia czołgów i siły żywej nieprzyjaciela. Znajdował się także na wyposażeniu ludowego Wojska Polskiego.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Miotacz ognia TPO-50 był ciężkim[1] miotaczem tłokowym o zapłonie mechanicznym lub elektrycznym[2]. Składał się z trzech wymiennych luf i podstawy. Miotanie można było wykonać z podstawy miotacza lub z poszczególnych luf, wcześniej okopanych i umocowanych. Miotacze TPO-50 pozostawały na wyposażeniu Wojska Polskiego od końca lat 50. XX w., kiedy to zastąpiły miotacze FOG-2[3], do 1964, czyli do czasu przeformowania 2 batalionu miotaczy ognia i zadymiania w batalion zabiegów specjalnych i rozpoznania skażeń[4].
- Dane taktyczno-techniczne[5]
- maksymalna odległość strzelania – 180 do 200 metrów.
- pojemność lufy – 63 dm³
- masa miotacza (z podstawą) – 164,4 kg.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 115.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 63.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 78.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 117.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 116.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.