Mnichowa Studnia Wyżnia
49°14′36″N 19°55′47″E/49,243239 19,929636| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
79 m |
| Głębokość |
31,5 m |
| Deniwelacja |
31,5 m |
| Wysokość otworów |
1685 i 1705 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
170 m |
| Ekspozycja otworów |
ku górze, ku E |
| Data odkrycia |
13 września 1959 roku |
| Odkrywca |
W. Habil, M. Kruczek, D. Strelau i S. Wójcik |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.E-13.03 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°14′36″N 19°55′47″E/49,243239 19,929636
| |
Mnichowa Studnia Wyżnia (Jaskinia pod Zadnimi Mnichami, Jaskinia w Mnichach, Mnichowa, Wyżnia Mnichowa Studnia) – jaskinia w Dolinie Małej Łąki w Tatrach Zachodnich[1]. Jaskinia ma dwa otwory wejściowe, które znajdują się w Niżniej Świstówce, w północno-zachodnim stoku Zadnich Mnichów (Koprowych Mniszków), w Żlebie między Mnichy, w pobliżu Dziury Mnichowej Małej, na wysokościach 1685 i 1705 metrów n.p.m. Długość jaskini wynosi 79 metrów, a jej deniwelacja 31,5 metrów[2][3].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia składa się z dwóch części odkrytych w różnych latach.
Część z dolnym otworem[edytuj | edytuj kod]
Tę część jaskini stanowi salka do której z otworu wejściowego można się dostać przez niewielką studzienkę. Odchodzi od niej parę krótkich korytarzyków oraz 3,5-metrowa studzienka. Na jej dnie zaczyna się wysoki korytarz prowadzący do małej salki. Stąd idą dwie krótkie, bardzo ciasne szczeliny zakończone zawaliskiem i biegnące do drugiej części jaskini[2].
Część z górnym otworem[edytuj | edytuj kod]
Ta część jaskini to przede wszystkim 20-metrowa Studnia Jubileuszowa. Z otworu wejściowego dochodzi się do niej korytarzem przez Prożek z Kamykiem. Zaraz nad dnem studni w ścianie znajduje się wejście do meandra o długości 10 metrów, który biegnie stromo w górę, kończąc się niedostępną szczeliną. Na dnie studni jest wąski przełaz, który prowadzi do Beznadziejnej Salki. Stąd:
- można zejść jeszcze około 3 metrów do kończącej się ślepo szczeliny.
- w zachodniej części sali znajdują się dwa połączone ze sobą kominy. Pierwszy z nich ma 5 metrów wysokości, drugi 15 metrów. Oba kończą się zawaliskami.
- w północnej części sali znajduje się zwężenie nie do przejścia, za którym znajduje się druga część jaskini[2].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W jaskini brak jest szaty naciekowej. Zimują w niej nietoperze[2].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia (dolny otwór) została odkryta 13 września 1959 r. przez grotołazów z Zakopanego. Osiągnięto w niej 6,6 metrów długości i nadano nazwę Mnichowa Studnia Wyżnia.
Górny otwór został odkryty 8 grudnia 2001 roku przez Zbigniewa Tabaczyńskiego ze Speleoklubu Tatrzańskiego.
20 stycznia 2002 roku Krzysztof Dudziński i Zbigniew Tabaczyński zjechali Studnią Jubileuszową i po odgruzowaniu zawaliska na dnie odkryli Beznadziejną Salkę i kominy.
Odkryto wtedy, że ta nowo odkryta jaskinia stanowi część Mnichowej Studni Wyżniej. Łączy się z nią przez nieprzebyte do tej pory zawalisko[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry polskie. Mapa topograficzna 1:10 000. Zarząd Topograficzny Sztabu Generalnego WP, Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe, 1984
- ↑ a b c d Jaskinie Polski, Jaskinie, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-01-31].
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 27 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-27].
- ↑ Mnichowa Studnia Wyżnia, Polska Strona Taternictwa Jaskiniowego pod patronatem KTJ PZA [online], www.sktj.pl [dostęp 2016-03-14].