Mokra zgnilizna
.jpg)
Mokra zgnilizna – grupa chorób roślin, u których dominującym objawem chorobowym jest zgnilizna mokra. Jest to taki rodzaj zgnilizny, podczas której tkanki opanowane przez patogeny ulegają rozkładowi i stają się miękkie. Ten rodzaj zgnilizny powodują głównie bakterie, czasem także lęgniowce[1]. Wśród roślin uprawianych w Polsce wyróżnia się następujące mokre zgnilizny (w nawiasie wywołujące je patogeny):
- mokra zgnilizna truskawki (Rhizopus stolonifer, Rhizopus sexualis, Mucor mucedo, Mucor piriformis),
- mokra zgnilizna kapusty (Pectobacterium carotovorum subsp. carotovorum),
- mokra zgnilizna warzyw korzeniowych (Pectobacterium carotovorum subsp. carotovorum, Pectobacterium atrosepticum),
- mokra zgnilizna cebul tulipana (Rhizopus arrhizus),
- mokra zgnilizna bulw ziemniaka (Pectobacterium carotovorum subsp. carotovorum, Pectobacterium atrosepticum)[2],
- mokra zgnilizna jabłek (Penicillium)[3].
- różowa zgnilizna bulw ziemniaka (Phytophthora erythroseptica)
- wodna przyranna zgnilizna bulw ziemniaka (Globisporangium ultimum, Globisporangium splendens, Pythium aphanidermatum)[2].
Odmianą mokrych zgnilizn są choroby zaliczane do grupy miękkich zgnilizn bakteryjnych. Wywołuje je bakteria Pectobacterium carotovorum subsp. carotovorum[2]. Leśnicy wśród wad drewna wyróżniają zgniliznę miękką drewna[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Podstawy fitopatologii, t. 1, Poznań: PWRiL, 2010, ISBN 978-83-09-01-063-0.
- ↑ a b c Zbigniew Borecki, Małgorzata Solenberg (red.), Polskie nazwy chorób roślin uprawnych, wyd. 2, Poznań: Polskie Towarzystwo Fitopatologiczne, 2017, ISBN 978-83-948769-0-6.
- ↑ Marek Grabowski, Choroby drzew owocowych, Kraków: Wyd. Plantpress, 1999, ISBN 83-85982-28-0.
- ↑ Karol Manka, Fitopatologia leśna, Warszawa: PWRiL, 2005, ISBN 83-09-01793-6.