Najwyższy Sąd Wojskowy (Polska Rzeczpospolita Ludowa)

Najwyższy Sąd Wojskowy – sąd stojący na czele osobnego pionu sądownictwa wojskowego w Polsce Ludowej w latach 1944-1962. Jego kompetencje przejęła w 1962 roku Izba Wojskowa Sądu Najwyższego. Składał się z prezesa, wiceprezesa i odpowiedniej liczby sędziów NSW.

Właściwość sądu

Do właściwości Najwyższego Sądu Wojskowego należało:

• rozpoznawanie za zgodą Naczelnego Dowódcy spraw dowódców dywizji, korpusów i zajmujących równorzędne stanowiska służbowe oraz innych osób;
• rozpoznawanie spraw osób, służbowo przynależnych do jednostek wojskowych, podlegających bezpośrednio Na-czelnemu Dowództwu Wojska Polskiego i nie posiadających własnych sądów formacyjnych;
• rozpoznawanie w trybie nadzoru sądowego orzeczeń wszystkich sądów wojskowych
• wyjaśnianie przepisów prawa, które budzą wątpliwość lub których stosowanie wywołało rozbieżność w orzecznictwie.

Orzecznictwo

Najwyższy Sąd Wojskowy wydawał przez istniejące przy nim Biuro Orzecznictwa zbiór swoich orzeczeń i opinii, zawierających rozstrzygnięcia zasadniczych zagadnień prawnych.

Prezesi Najwyższego Sądu Wojskowego 1944-1962

• Aleksander Tarnowski lipiec 1944 – listopad 1945
• Aleksander Michniewicz listopad 1945 – marzec 1947
• Władysław Garnowski marzec 1947 – listopad 1947
• Wilhelm Świątkowski listopad 1947 – maj 1954
• Jan Mitek maj 1954 – luty 1962

Zobacz też

• Proces Tatar-Utnik-Nowicki
• Spisek komandorów

Bibliografia

• Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Warszawa 1991, s. 241.

Linki zewnętrzne

• Historia Sądu Najwyższego