Nas wszech nadziejo przemieła

Nas wszech nadziejo przemieła – pieśń maryjna w języku polskim zapisana w 1435.

Pieśń znajdowała się w zaginionym Kancjonale Przeworszczyka. Zachowała się w odpisie Michała Juszyńskiego, w którym jej incipit brzmiał: Na wsze nadziejo przemieła. Według rekonstrukcji forma wersu mogła brzmieć: Nas wszech nadziejo przemieła.

Pieśń ma formę litanii, składającej się z dwóch części:

• część pierwsza – 26 wersów pisanych nieregularnym ośmiozgłoskowcem z rymami parzystymi. Składa się z jednowersowej inwokacji i 25 wersów zawierających pochwalno-metaforyczne określenia Maryi w większości zaczynające się od „tyś” (np. „kwiatem czystoty panieńskiej”, „weselem niebieskim”).
• część druga – czterowersowa odpowiedź Maryi kończąca się formułą nawiązującą do doksologii.

Bibliografia

• Teresa Michałowska: Literatura polskiego średniowiecza. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 562-563. ISBN 978-83-01-16675-5.