Niegrzeczny Fiedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niegrzeczny Fiedia
Федя Зайцев
Gatunek

film animowany,
film krótkometrażowy

Rok produkcji

1948

Kraj produkcji

ZSRR

Język

rosyjski

Czas trwania

20 minut

Reżyseria

Walentina Brumberg,
Zinaida Brumberg

Scenariusz

Michaił Wolpin,
Nikołaj Erdman

Główne role

Wiera Biendina,
Michaił Janszyn

Muzyka

Wiktor Oranski

Zdjęcia

Nikołaj Woinow

Wytwórnia

Sojuzmultfilm

Niegrzeczny Fiedia – kadr z filmu.

Niegrzeczny Fiedia[1] (ros. Федя Зайцев, Fiedia Zajcew) – radziecki krótkometrażowy film animowany z 1948 roku w reżyserii Walentiny i Zinaidy Brumberg powstały na podstawie scenariusza Michaiła Wolpina i Nikołaja Erdmana[2]. Film dydaktyczny, który potępia złe zachowanie. W 1960 roku powstał remake filmu pt To ja narysowałem ludzika[3] (Человечка нарисовал я) – wersja pełnometrażowa zrealizowana również przez siostry Brumberg, ale wyreżyserowana razem z Walentinem Łałajancem.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Niegrzeczny Fiedia rysuje na ścianie swojej klasy charakterystycznego "Człowieczka", boi się jednak odpowiedzialności za swój postępek i chce jakoś zrzucić winę na rudego kolegę z klasy. Kiedy nauczyciel pyta się, kto jest sprawcą malunku, chłopiec nie przyznaje się do winy. Gdy Fiedia wraca do domu wszystkie jego zabawki opuszczają go. Dziwne wydarzenia sprawią, że chłopak w końcu zrozumie swój błąd i przyzna się do winy z powodu wyrzutów sumienia[3].

Obsada (głosy)[edytuj | edytuj kod]

Animatorzy[edytuj | edytuj kod]

Boris Diożkin, Fiodor Chitruk, Faina Jepifanowa, Łamis Briedis, Roman Kaczanow, Giennadij Filippow, Wadim Dołgich, Władimir Arbiekow

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Niegrzeczny Fiedia. [dostęp 2016-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-18)].
  2. Książka: Niegrzeczny Fiedia, biblionetka.pl
  3. a b Sztuka animacji : od ołówka do piksela : historia filmu animowanego / aut. Ryan Ball [et. al.] ; przedm. Jeffrey Katzenberg i Bill Plympton ; [red. Jerry Beck] ; tł. Ewa Romkowska, Andrzej Kołodyński; red. Konrad J. Zarębski. - Warszawa : "Arkady", 2006, s. 141.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]