Nieretencyjne nietrzymanie stolca
Nieretencyjne nietrzymanie stolca, nietrzymanie stolca bez zaparcia (ang. functional non-retentive faecal soiling, FNRFS, nonretentive encopresis) – zaburzenie czynnościowe przewodu pokarmowego obserwowane u dzieci powyżej 4 roku życia w czasie czuwania, polegające na powtarzającym się brudzeniu bielizny kałem lub wydalaniu większej ilości kału w nieodpowiednim miejscu i czasie, bez jednoczesnego zatrzymywania (retencji) stolca. Nieretencyjne nietrzymanie stolca pojawia się u dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi w przebiegu opóźnienia rozwoju psychicznego, trudnej sytuacji w rodzinie lub w grupie społecznej, w której dziecko przebywa. Zaburzenie nie jest zależne od chorób przewodu pokarmowego i stanów związanych z leczeniem farmakologicznym (leki przeczyszczające) lub operacyjnym.
Epidemiologia[edytuj | edytuj kod]
Częstość występowania nietrzymania stolca badano w Holandii. Stwierdzono, że pojawia się ono u 4,1% dzieci w wieku 5–6 lat oraz u 1,6% w wieku 11–12 lat. Częściej zaburzenie obserwuje się u chłopców. Występowaniu sprzyja ponadto niski status społeczno-ekonomiczny rodziny[1]. Nie określono jednak jak często w wymienionych grupach wystąpiło konkretnie nieretencyjne nietrzymanie stolca.
Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod]
Zaburzenie rozpoznaje się na podstawie kryteriów rzymskich III u dzieci powyżej 4 roku życia. Przez co najmniej 2 miesiące przed postawieniem diagnozy muszą być spełnione wszystkie trzy poniższe warunki:
- oddanie stolca w nieodpowiednim miejscu co najmniej raz w miesiącu
- brak objawów procesu zapalnego, choroby nowotworowej, wady anatomicznej lub zaburzeń metabolicznych mogących wyjaśniać zaburzenia stwierdzane u pacjenta
- brak cech retencji stolca
U dzieci z nieretencyjnym nietrzymaniem stolca częściej niż u zdrowych stwierdza się problemy behawioralne[2]. W badaniu przedmiotowym i dodatkowych nie stwierdza się zalegania stolca w esicy oraz odbytnicy[3].
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Postępowanie terapeutyczne polega na wyjaśnieniu rodzicom, że podłożem nieretencyjnego nietrzymania stolca są zaburzenia emocjonalne u dziecka. Zaleca się unikanie obwiniania dziecka i jednocześnie wynagradzanie go za regularne oddawanie stolca w toalecie. Niekiedy należy skorzystać z pomocy psychologa. W piśmiennictwie można znaleźć informację, że leczenie w większości przypadków wymaga długiego czasu[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ MF. van der Wal, MA. Benninga, RA. Hirasing. The prevalence of encopresis in a multicultural population.. „J Pediatr Gastroenterol Nutr”. 40 (3), s. 345–8, Mar 2005. PMID: 15735490.
- ↑ MA. Benninga, WP. Voskuijl, GW. Akkerhuis, JA. Taminiau i inni. Colonic transit times and behaviour profiles in children with defecation disorders.. „Arch Dis Child”. 89 (1), s. 13–6, Jan 2004. PMID: 14709493. PMCID: PMC1755916.
- ↑ MA. Benninga, HA. Büller, HS. Heymans, GN. Tytgat i inni. Is encopresis always the result of constipation?. „Arch Dis Child”. 71 (3), s. 186–93, Sep 1994. PMID: 7979489. PMCID: PMC1029969.
- ↑ M Benninga, W Voskuijl, J Reitsma, R Van Ginkel, J Taminiau, H Büller. Functional Non-Retentive Faecal Soiling in Children: 12 Years of Longitudinal Follow-Up. „Journal of Pediatric Gastroenterology and Nutrition”. 40 (5), s. 668, May 2005. DOI: 10.1097/00005176-200505000-00166.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dorota Ksiądzyna: Zaburzenia czynnościowe żołądka i dwunastnicy. W: Leszek Paradowski (red.): Zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego. Wrocław: Cornetis sp. z o.o., 2007, s. 194–5. ISBN 83-919540-8-0.
- Choroby czynnościowe przewodu pokarmowego. Wytyczne rzymskie III.. „Medycyna Praktyczna”. 8/2007 (wydanie specjalne), s. 97–8, 2007. Kraków: Medycyna Praktyczna. ISSN 0867-499X. (pol.).
- Rome III Diagnostic Criteria for Functional Gastrointestinal Disorders. romecriteria.org, 2006. s. 897. [dostęp 2009-12-15]. (ang.).
