Nikołaj Kaszyrin

Nikołaj Dmitrijewicz Kaszyrin, ros. Николай Дмитревич Каширин (ur. 6 lutego 1888 w Wierchnie Uralsku, zm. 14 czerwca 1938 w Moskwie) − komandarm II rangi Armii Czerwonej.

Urodzony w rodzinie nauczyciela kozaka, później atamana stanicy. W wojsku carskim od 1906. Ukończył Orenburską Szkołę Junkrów 1909 i służył w orenburskich kozackich jednostkach. Uczestnik I wojny światowej, nagrodzony za walki 6 orderami. W 1917 przewodniczący pułkowej Rady Żołnierskiej Kozaków. Członek Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji od 1918. W 1918 sformował w Wierchnieuralsku ochotniczy oddział kozacki i prowadził walki z oddziałami Dutowa. 16 lipca 1918 został wybrany na dowódcę Uralskiej Armii Partyzanckiej i działał na tyłach oddziałów białych na płd. Uralu, ranny. Po wyleczeniu pomocnik naczelnego dowódcy na Uralu - W. Blüchera. Od września 1918 pomocnik dowódcy i dowódca 4 Uralskiej Dywizji, później 30 Dywizji strzelców. W 1919 komendant Orenburskiego Rejonu umocnionego, dowódca 49 Dywizji Fortecznej na Froncie turkiestańskim. W 1920 dowódca 3 Korpusu Kawalerii na Froncie Południowym, dowódca Aleksandrowskiej Grupy Wojsk w walce z Machno. W latach 1923-1925 dowódca 14 Korpusu Strzeleckiego wykonującego zadania specjalne na polecenie sztabu Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej, dowódca 1 Korpusu Kawalerii Czerwonych Kozaków. W latach 1925-1931 pomocnik dowódcy szeregu okręgów wojskowych, a w latach 1931-1937 dowódca Północno Kaukaskiego Okręgu Wojskowego, od 1934 członek Rady Wojskowej ZSRR.

Członek składu sądzącego w procesie M. Tuchaczewskiego i 7 skazanych na śmierć generałów.

Odznaczony: Orderem Czerwonego Sztandaru dwukrotnie i bronią honorową. Sądzony i stracony w okresie wielkiej czystki w ZSRR. Rehabilitowany w 1956. W 1960 w Wierchnieuralsku odsłonięto pomnik na jego cześć.

Bibliografia

• Wielka Encyklopedia Radziecka, t. XI, Moskwa 1973.
• W. M. Iwanow, Marszał Tuchaczewskij Wojeizdat, Moskwa 1990.