Niwjanin
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Gmina | |
| Kmet |
Milen Gajdarski |
| Powierzchnia |
31,01 km² |
| Wysokość |
172 m n.p.m. |
| Populacja (2023) • liczba ludności • gęstość |
|
| Nr kierunkowy |
09144 |
| Kod pocztowy |
3241 |
| Tablice rejestracyjne |
ВР |
Położenie na mapie obwodu Wraca  | |
Położenie na mapie Bułgarii  | |
 43°22′38,35″N 23°48′02,72″E/43,377319 23,800756
| |
Niwjanin (bułg. Нивянин) – wieś w Bułgarii, w obwodzie Wraca, w gminie Borowan. Według danych szacunkowych Ujednoliconego Systemu Ewidencji Ludności oraz Usług Administracyjnych dla Ludności, 15 września 2023 roku miejscowość liczyła 487 mieszkańców[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Stara nazwa wsi to Dżuriłowo, prawdopodobnie od imienia Dżurił (tur. Gyuro) i przyrostka nazwy osady „-owo”[2]. Tak nazywała się stara bułgarska średniowieczna osada założona przez Turków pod koniec XIV wieku. Na terenie osady można znaleźć ceramikę późnoantyczną i średniowieczną[2]. W przeszłości we wsi mieszkali także muzułmanie, ale po 1876 roku przenieśli się do Imperium Osmańskiego i w 1893 roku we wsi pozostało już tylko 3 mahometańskich Bułgarów[3]. W 1884 r. rozpoczęto budowę cerkwi „Św. Paraskewy”[4]. Znajdujący się w nim obraz jest dziełem mistrza debyrskiego Wełka Iliewa[4]. W 1908 roku w Dżuriłowie założono czitaliszte, które początkowo mieściło się w domu Tetewenskich. W 1914 r. w Dżuriłowie powstała spółdzielnia rolnicza „Zbawienie”, a w 1933 r. – przedsiębiorstwo hodowli koni „Neron”[5]. W 1935 roku spółdzielnia rolnicza liczyła 150 członków, a towarzystwo hodowli koni – 43 członków[5]. 11 stycznia 1950 roku nazwę Dżuriłowo zmieniono na Niwjanin[2]. To poetycki pseudonim partyzanta Iwana Nedkowa z tej wsi. W ostatnich latach III Królestwa Bułgarii zarejestrowano we wsi działalność 762. pułku brannickiej milicji[6].
Osoby związane z miejscowością[edytuj | edytuj kod]
Urodzeni[edytuj | edytuj kod]
- Iwan Niwjanin (1919–1944) – bułgarski poeta, od którego nazwano tę miejscowość
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Таблица на населението по постоянен и настоящ адрес [online], Единна система за гражданска регистрация и административно обслужване на населението [dostęp 2024-02-02] (bułg.).
- ↑ a b c Богдан Николов: От Искър до Огоста. София: ИК „Алиса“, 1996. ISBN 954-596-011-1. [dostęp 2024-01-16].
- ↑ Стоян Райчевски: Българите мохамедани. второ издание. София: Национален музей на българската книга и полиграфия, 2004, s. 83. ISBN 954-9308-51-0.
- ↑ a b Майстор Къно Денов и зографът Велко Илиев. [w:] Карта на времето. Дигитален архив на регион Враца XX век [on-line]. kartanavremeto-vratsa.org. [dostęp 2024-01-16]. (bułg.).
- ↑ a b Списък на кооперативните сдружения, действали през 1935 година, по места. София: 1936, s. 1, 40.
- ↑ Списание "Орле", стр. 387 - Дигитално копие @ Българската литературна класика – знание за всички. Неизвестни архиви и културни контексти