Oblężenie Bari

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oblężenie Bari 1068-1071
Walki Bizancjum z Normanami
Ilustracja
Moneta z wizerunkiem Roberta Guiscarda
Czas

1068-1071

Miejsce

Bari

Terytorium

Włochy

Wynik

Zwycięstwo Normanów

Strony konfliktu
Cesarstwo Bizantyjskie Normanowie
Dowódcy
Robert Guiscard
Siły
nieznane nieznane
Straty
nieznane nieznane
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
41,12528°N 16,86667°E/41,125278 16,866667

Oblężenie Bari przez Normanówoblężenie, które miało miejsce w latach 10681071. Zdobycie tego ostatniego bizantyńskiego miasta położonego w Italii było ważnym celem księcia Normanów Roberta Guiscarda, który liczył w konsekwencji na zdobycie Sycylii bez obawy ataku przeciwnika na swoje tyły.

Podczas synodu w Melfi (23 sierpnia 1059) z udziałem kardynała Hildebranda i opata klasztoru Monte Cassino Dezyderiusza, w celu pozyskania silnych sprzymierzeńców i ugruntowania władzy w południowej Italii, papież Mikołaj II obdarzył Roberta godnością księcia Kalabrii i Apulii oraz uprawnił do podboju Sycylii[1].

Bari było silnie umocnionym miastem, dlatego Robert zrezygnował z bezpośredniego ataku rozpoczynając regularne oblężenie dnia 5 sierpnia 1068 roku. Nie posiadając doświadczenia w obleganiu miast Robert zdecydował się również na blokadę portu, m.in. stawiając od strony morza sztuczny most. Krótko po rozpoczęciu oblężenia, rządząca w mieście probizantyńska partia wysłała do Konstantynopola posłańców z prośbą o wsparcie. Przybyłe na pomoc wojska zostały jednak pobite przez Normanów w walnej bitwie, zanim jeszcze dotarły do miasta. Po trzech latach oblężenia, wycieńczeni i wygłodzeni obrońcy poddali miasto 15 kwietnia 1071 roku. Robert bardzo łagodnie obszedł się z najbogatszymi mieszkańcami Bari, dzięki czemu szybko zyskał ich polityczne poparcie.

Wraz z upadkiem Bari zakończyło się trwające od roku 536 bizantyjskie panowanie w Italii[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dupuy i Dupuy 1993 ↓, s. 322.
  2. Morris 1988 ↓, s. 211-212.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Friedrich von Raumer: Die Geschichte der Hohenstaufern und ihrer Zeit. Leipzig: 1823.
  • R. Ernest Dupuy, Trevor N. Dupuy: The Harper Encyclopedia of Military History. New York: HarperCollins Publisher, 1993. ISBN 0-06-270056-1.
  • Rosemary Morris: Northern Europe invades the Mediterranean, 900-1200. W: The Oxford Illustrated History of Medieval Europe. George Holmes (red.). Oxford University Press, 1988. ISBN 0-19-820073-0.