Palusznik nitkowaty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Palusznik nitkowaty
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

wiechlinowce

Rodzina

wiechlinowate

Rodzaj

palusznik

Gatunek

palusznik nitkowaty

Nazwa systematyczna
Digitaria ischaemum (Schreb.) Muhl.
Descr. Gram. 131 1817[3]

Palusznik nitkowaty (Digitaria ischaemum) – gatunek rośliny jednorocznej należący do rodziny wiechlinowatych, naturalnie rosnący w obszarze południowej Europy i Azji. Rozprzestrzeniony poza tym w strefach umiarkowanie ciepłych. W Polsce jest archeofitem[4].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Zbiorowisko palusznika nitkowatego na typowym dla niego siedlisku (ugorze)
Pokrój
Trawa rosnąca w luźnych lub zbitych kępach.
Łodyga
Źdźbła zwykle wielokrotnie rozgałęzione i na końcach często wznoszące się. Wysokości do 35 cm.
Liście
Pochwy liściowe nieowłosione lub luźno orzęsione na górnym brzegu. Blaszki liściowe zaokrąglone u nasady, równowąsko lancetowate, o szorstkich brzegach, czasem nabiegłe czerwonawo. Języczek liściowy stępiony, bez owłosienia.
Kwiaty
Kłosy prawie groniaste, przeważnie po 3 w pęczku. Kłoski okrągławe. Kwitnie od lipca do października.

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Występuje chętnie w uprawach roślin okopowych, na glebach świeżych i żyznych.

Gatunek charakterystyczny dla zespołu chwastów Digitarietum ischaemi[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2011-01-22] (ang.).
  3. Digitaria ischaemum. [w:] The Plant List [on-line]. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).
  4. B. Tokarska-Guzik, Z. Dajdok, M. Zając, A. Zając, A. Urbisz, W. Danielewicz: Rośliny obcego pochodzenia w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem gatunków inwazyjnych. Warszawa: Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, 2012. ISBN 978-83-62940-34-9.
  5. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jürke Grau, Bruno P. Kremer, Bodo M. Möseler, Gerhard Rambold, Dagmar Triebel: Gräser. Monachium: Mosaik Verlag GmbH, 1984.