Pinacoteca Nazionale di Bologna
44°29′52″N 11°21′12″E/44,497778 11,353333.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Via Belle Arti 56, 40126, Bologna |
| Data założenia |
XVIII w. |
| Zakres zbiorów |
sztuka |
Położenie na mapie Włoch  | |
| 44°29′52″N 11°21′12″E/44,497778 11,353333
| |
| Strona internetowa | |
Pinacoteca Nazionale di Bologna (pl. Pinakoteka Bolońska[1][2], Pinakoteka w Bolonii[3][4] lub Pinakoteka Narodowa w Bolonii[5]) – muzeum sztuki w Bolonii we Włoszech, mieszczące się w dawnym nowicjacie jezuickim Ignacego Loyoli. W tym samym budynku mieści się Akademia Sztuki. Muzeum gromadzi obrazy z okresu od XIII do XVIII wieku, głównie artystów związanych z miastem.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Według włoskiego historyka sztuki Lugiego Crespiego, założycielem muzeum był kardynał Prospero Lambertini, późniejszy papież Benedykt XIV. Pierwotnie miało ono gromadzić zabytkowe obiekty wycofane z kultu, głównie ołtarze, które straciły swoją funkcję liturgiczną i zostały zakupione lub przeniesione z miejscowych kościołów. Pierwsze osiem XV-wiecznych ołtarzy, usuniętych z wnętrza podczas rozbiórki kościoła św. Magdaleny, nabył w roku 1762 prałat Francesco Zambeccari. W 1776 roku kolekcja wzbogaciła się o kilkanaście ołtarzy i XIII-wiecznych ikon bizantyjskich dzięki legacji pochodzącego z Wenecji filipina Urbana Savorgnana[6][7].
W 1796 dotychczasowe zbiory zostały połączone z pracami znajdującymi się w Akademii Sztuki. Powstała w ten sposób kolekcja ponad 1000 prac została ulokowana w klasztorze św. Vitalisa, a następnie w 1802 została przeniesiona do dawnego nowicjatu jezuickiego Ignacego Loyoli. Po wojnach napoleońskich w 1815 zrabowane dzieła powróciły do miasta. W 1826 roku powstał pierwszy katalog zbiorów autorstwa Gaetana Giordaniego. W 1875 roku galeria została otwarta dla publiczności[8]
Kolekcja[edytuj | edytuj kod]
W muzeum znajdują się dzieła malarzy regionalnych oraz starych mistrzów sztuki włoskiej takich jak: Gaetano Gandolfi, Vitale da Bologna, Pseudo Jacopino di Francesco, Simone dei Crocifissi, Giovanni da Modena, Francesco Filippini, Giotto, Lippo di Dalmasio, Francesco del Cossa, Pietro Perugino, Raffaello oraz Parmigianino, Giorgio Vasari, Agostino Carracci[9]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Heinrich Wölfflin: Sztuka klasyczna. Wstęp do włoskiego renesansu. Kraków: Drukarnia W. L. Anczyca, 1931, s. 139, 259, 272.
- ↑ Adam Bochnak: Historia sztuki nowożytnej. Warszawa-Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 252. ISBN 83-01-03173-5.
- ↑ Ágnes Czobor: Malarstwo weneckie XV-XVIII w. ze zbiorów polskich oraz ze zbiorów Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie, Galerii Drezdeńskiej, Galerii Narodowej w Pradze. Warszawa: Muzeum Narodowe w Warszawie, 1968, s. 172.
- ↑ Narodziny krajobrazu nowożytnego. Katalog wystawy ze zbiorów: Ermitażu, Drezna, Pragi, Budapesztu oraz muzeów polskich. Warszawa: Muzeum Narodowe w Warszawie, 1972, s. 63.
- ↑ Zdzisław Kliś: Pasja. Cykle pasyjne Chrystusa w średniowiecznym malarstwie ściennym Europy Środkowej. Kraków: WAM, 2006, s. 69. ISBN 83-7318-685-9.
- ↑ Giampiero Cammarota: Le origini della Pinacoteca nazionale di Bologna. Una raccolta di fonti. La Collezione Zambeccari. Bologna: Minerva Soluzioni Eritoriali, 2000, s. 4, 47, 58, 64. ISBN 88-317-7986-9.
- ↑ Rosa D'Amico: The Pinacoteca nazionale of Bologna. Venezia: Marsilio Eritori, 2001, s. 9, 16. ISBN 88-317-7986-9.
- ↑ La Pinacoteca. Nascita e Storia. Pinacoteca Nazionale di Bologna. [dostęp 2014-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-19)]. (wł.).
- ↑ La Collezione. Pinacoteca Nazionale di Bologna. [dostęp 2014-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-14)]. (wł.).