Piwnica Miętusia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piwnica Miętusia
Plan jaskini
Plan jaskini
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Położenie

Tatry Zachodnie
Dolina Miętusia

Właściciel

Skarb Państwa
(Tatrzański Park Narodowy)

Długość

196 m

Głębokość

6,10 m

Deniwelacja

16,3 m

Wysokość otworów

1392 m n.p.m.

Wysokość otworów
nad dnem doliny

200 m

Ekspozycja otworów

ku NE

Data odkrycia

znana od dawna

Kod

(nr inwentarzowy PIG) T.E-11.01

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Piwnica Miętusia”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Piwnica Miętusia”
Ziemia49°14′40″N 19°53′54″E/49,244394 19,898300

Piwnica Miętusiajaskinia w północno-zachodnim fragmencie stoków Dziurawego w Dolinie Miętusiej w Tatrach Zachodnich[1]. Wejście do niej znajduje się blisko wylotu Małej Świstówki na wysokości 1392 m n.p.m. Jest zwrócone w stronę północno-wschodnią[2]. Długość jaskini wynosi 196 metrów, deniwelacja 16,3 metrów[3][4].

W pobliżu znajduje się kilkanaście innych jaskiń, m.in.: Jaskinia Miętusia i Świstowa Szczelina[5].

Mała Świstówka. Na lewo w zboczu Dziurawego wejście do Piwnicy Miętusiej
otwór
Otwór
otwór widziany od wewnątrz
otwór widziany od wewnątrz

Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]

Otwór wejściowy do jaskini ma 2,25 m szerokości i 2 m wysokości. Szeroki korytarz o długości 10 m doprowadza od niego do dużej sali (19 × 6 m) z wieloma odgałęzieniami:

  • prawie na wprost przez próg wchodzi się do wąskiego korytarza, który rozgałęzia się na mniejsze korytarzyki. Jeden z nich prowadzi do niewielkiej salki, inne kończą się ślepo.
  • pod opisanym powyżej progiem widać ciasny otwór prowadzący w dół do wąskiego korytarzyka zamkniętego zawaliskiem. Tu znajduje się najniższy punkt jaskini (-6,15 m).
  • w tym samym miejscu w sali można wspiąć się kominkiem do następnego odgałęzienia. Kominek prowadzi do ślepo zakończonego komina. Jest tu najwyższy punkt jaskini (+10,15 m). Dalej korytarz zakręca i wraca do głównej sali.
  • z południowej części głównej sali prowadzi ciąg, który rozgałęzia się na węższą odnogę (po prawej stronie) i szerszą, odchodzącą nieco na lewo. Obie kończą się niedostępnymi szczelinami.
  • Z północno-wschodniej części głównej sali wchodzi się przez próg do korytarza a następnie przez kolejny próg do obszernej sali. Nad wejściem do korytarza znajduje się kilkumetrowy komin w stropie. Można też wspiąć się do równoległego, wysokiego korytarza. Z sali na prawo wstecz schodzi pochylnia, za którą znajduje się prowadzący do głównej sali przełaz[3][6].

Przyroda[edytuj | edytuj kod]

W jaskini można spotkać nacieki grzybkowe, niewielkie stalaktyty, stalagmity oraz polewy naciekowe i mleko wapienne[6].

Ściany jaskini są mokre. Zimują w niej nietoperze[2].

Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]

Jaskinia była znana od dawna, o czym świadczą napisy przy wejściu i pozostałości po ostrewkach we wnętrzu. Jako pierwsi Piwnicę Miętusią zbadali w 1923 roku Stefan i Tadeusz Zwolińscy – pomogły im w tym wskazówki bacy z Przysłopu Miętusiego[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jaskinie Tatr [online], 23 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-23].
  2. a b c Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 749. ISBN 83-7104-009-1.
  3. a b Jerzy Grodzicki (red.): Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jaskinie Zachodniego Zbocza Doliny Miętusiej. Warszawa: PTPNoZ.
  4. Piwnica Miętusia, Polska Strona Taternictwa Jaskiniowego pod patronatem KTJ PZA [online], www.sktj.pl [dostęp 2017-09-23].
  5. Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 99. ISBN 83-909352-2-8.
  6. a b Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-03-10].