Przywództwo Regionalne syryjskiej partii Baas

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Baszszar al-Asad, aktualny (2015) sekretarz generalny Przywództwa Regionalnego syryjskiej partii Baas

Przywództwo Regionalne – najwyższy stały organ kierujący syryjską partią Baas.

Nazwa i kompetencje[edytuj | edytuj kod]

Ideologia baasistowska zakłada istnienie jednego wielkiego narodu arabskiego. Partia Baas posiada zatem Przywództwo Narodowe, które ma kierować strukturami organizacji w całym świecie arabskim, oraz Przywództwa Regionalne, zarządzające strukturami partyjnymi w poszczególnych państwach. W praktyce politycznej syryjskiej partii Baas Przywództwo Narodowe straciło na znaczeniu i jego istnienie ma wymiar wyłącznie symboliczny[1]. Rywalizacja między Przywództwem Narodowym i Regionalnym, z uwagi na różnice poglądów między członkami każdego z ciał, zaistniała już po przejęciu władzy w Syrii przez partię. Przywództwo Regionalne, któremu de facto przewodził Salah Dżadid, reprezentowało bardziej radykalne poglądy niż Przywództwo Narodowe z gen. Aminem al-Hafizem i twórcami partii Salah ad-Dinem al-Bitarem oraz Michelem Aflakiem. W rywalizacji o kontrolę nad organizacją zwycięstwo odniosło Przywództwo Regionalne. 19 grudnia 1965 gen. al-Hafiz, widząc, że traci wpływy w kraju mimo pełnienia urzędu głowy państwa, postanowił rozwiązać Przywództwo Regionalne[2]. Decyzja ta została odwołana po tym, gdy radykałowie na czele z Dżadidem i Hafizem al-Asadem przejęli władzę w kraju drogą drugiego zamachu stanu[3].

Kompetencje[edytuj | edytuj kod]

Przywództwo Regionalne jest najwyższym stałym organem kierującym działaniami syryjskimi partii Baas między jej poszczególnymi kongresami, które odbywają się nieregularnie[1]. Konstytucja Syrii stanowi, że kandydat na prezydenta Syrii, zanim jego kandydatura zostanie przedstawiona Zgromadzeniu Ludowemu i poddana pod referendum, musi zostać zaakceptowany przez Przywództwo Regionalne[1]. Przywództwu Regionalnemu podlega panarabska zbrojna organizacja palestyńska As-Sa’ika[4]. Przy Przywództwie działa również Biuro Bezpieczeństwa Narodowego, które w teorii zajmuje się koordynowaniem działań krajowych agencji wywiadowczych. W praktyce jednak mają one szeroką autonomię[5].

Skład[edytuj | edytuj kod]

Sekretarze generalni[edytuj | edytuj kod]

Przywództwo Regionalne rozwiązane między 19 grudnia 1965 a 27 marca 1966

Zastępcy sekretarzy generalnych[edytuj | edytuj kod]

Członkowie[6][7][edytuj | edytuj kod]

Członkowie Przywództwa Regionalnego
Nazwisko Data włączenia Data wykluczenia
Hammud asz-Szufi 5 września 1963 1 lutego 1964
Chalid al-Hakim 5 września 1963 1 lutego 1964
Nur ad-Din al-Atasi 5 września 1963 19 grudnia 1965
27 marca 1966 13 listopada 1970
Mahmud Nawfal 5 września 1963 1 lutego 1964
Ahmad Abu Salih 5 września 1963 1 lutego 1964
Hamad Ubajd 5 września 1963 19 grudnia 1965
Hafiz al-Asad 5 września 1963 4 kwietnia 1965
27 marca 1966 10 czerwca 2000[a]
Muhammad Rabbah at-Tawil 5 września 1963 19 grudnia 1965
27 marca 1966 13 listopada 1970
Amin al-Hafiz 1 lutego 1964 19 grudnia 1965
Salah Dżadid 1 lutego 1964 19 grudnia 1965
27 marca 1966 13 listopada 1970
Szibli al-Ajsami 1 lutego 1964 17 marca 1965
Muhammad Umran 1 lutego 1964 4 kwietnia 1965
Abd al-Karim al-Dżundi 1 lutego 1964 4 kwietnia 1965
1 sierpnia 1965 19 grudnia 1965
27 marca 1966 2 marca 1969[b]
Fahmi al-Aszuri 1 lutego 1964 4 kwietnia 1965
Sulajman al-Ali 1 lutego 1964 4 kwietnia 1965
Muhammad az-Zubi 1 lutego 1964 19 grudnia 1965
27 marca 1966 wrzesień 1966
Sami al-Dżundi 1 lutego 1964 4 kwietnia 1965
Dżamil Szijja 1 lutego 1964 19 grudnia 1965
27 marca 1966 wrzesień 1966
Jusuf Zu’ajjin 1 lutego 1964 19 grudnia 1965
27 marca 1966 13 listopada 1970
Mahmud al-Dżajjusz 1 lutego 1964 4 kwietnia 1965
Al-Walid Talib 1 lutego 1964 4 kwietnia 1965
Habib Hadad 4 kwietnia 1965 1 sierpnia 1965
27 marca 1966 13 listopada 1970
Mustafa Rustum 1 lutego 1964 4 kwietnia 1965
27 marca 1966 28 września 1968
31 marca 1969 13 listopada 1970
Adisan Szuman 4 kwietnia 1965 1 sierpnia 1965
Mustafa Talas 1 kwietnia 1965 19 grudnia 1965
28 września 1968 9 czerwca 2005
Salim Hatum 1 sierpnia 1965 19 grudnia 1965
Muhammad Id Aszawi 1 sierpnia 1965 19 grudnia 1965
27 marca 1966 31 marca 1969
Marwan Habasz 1 sierpnia 1965 19 grudnia 1965
27 marca 1966 13 listopada 1970
Fajiz al-Dżusim 1 sierpnia 1965 19 grudnia 1965
27 marca 1966 28 września 1968
Hiszam Hajza 1 sierpnia 1965 19 grudnia 1965
Ahmad Suwajdani 27 marca 1966 luty 1968
Kamal Husajn 27 marca 1966 wrzesień 1966
Ibrahim Machus 27 marca 1966 13 listopada 1970
Abd al-Hamid al-Mikdad wrzesień 1966 13 listopada 1970
Haditad Murad wrzesień 1966 13 listopada 1970
Muhammad Sa'id Talib wrzesień 1966 13 listopada 1970
Adil Najsa 28 września 1968 31 marca 1969
Hamid al-Kabbani 28 września 1968 13 listopada 1970
Ahmad Szajch Kasim 31 marca 1969 13 listopada 1970
Anis Kandżu 31 marca 1969 13 listopada 1970
Abd al-Ghanif Ibrahim 13 listopada 1970 7 stycznia 1980
Nadżi Dżamil 13 listopada 1970 marzec 1978
Abd ar-Rahman Chulajfawi 13 listopada 1970 7 stycznia 1980
Abd al-Halim Chaddam 13 listopada 1970 9 czerwca 2005
Abd Allah al-Ahmar 13 listopada 1970 9 czerwca 2005
Muhammad Ali al-Halabi 13 listopada 1970 7 stycznia 1980
Mahmud al-Ajjubi 13 listopada 1970 15 kwietnia 1975
7 stycznia 1980 20 stycznia 1985
Muhammad Hajdar 13 listopada 1970 sierpień 1975
Ahmad al-Chatib 13 listopada 1970 15 kwietnia 1975
Muhammad Talib Hilal 13 listopada 1970 14 maja 1971
Dawud ar-Raddawi 13 listopada 1970 14 maja 1971
Fahmi al-Jusufi 13 listopada 1970 7 stycznia 1980
Abd al-Karim Adil 13 listopada 1970 15 kwietnia 1975
Muhammad Dżabir Badżbudż 14 maja 1971 7 stycznia 1980
Dżaba al-Kafri 14 maja 1971 15 kwietnia 1975
Abd Allah al-Ahmad 14 maja 1971 7 stycznia 1980
Muib Szinan 14 maja 1971 7 stycznia 1980
Dżurdżi Sandikini 14 maja 1971 7 stycznia 1980
Adib Milhim 14 maja 1971 15 kwietnia 1975
Isam an-Naib 14 maja 1971 15 kwietnia 1975
Taha al-Chajrat 14 maja 1971 7 stycznia 1980
Zuhajr Maszarika 15 kwietnia 1975 9 czerwca 2005
Rifat al-Asad 15 kwietnia 1975 8 lutego 1998
Ahmad Dijab 15 kwietnia 1975 20 stycznia 1985
Mahmud Hadid 15 kwietnia 1975 7 stycznia 1980
Jusuf al-Asad 15 kwietnia 1975 7 stycznia 1980
Ahmad al-Hasan 15 kwietnia 1975 7 stycznia 1980
Nahib Hasun 15 kwietnia 1975 7 stycznia 1980
Ahmad Iskandar Ahmad 7 stycznia 1980 29 grudnia 1983
Hikmat asz-Szihabi 7 stycznia 1980 lipiec 1998
Nasir ad-Din Nasir 7 stycznia 1980 20 stycznia 1985
Abd al-Karim Kaddura 7 stycznia 1980 9 czerwca 2005
Walid Hamdun 7 stycznia 1980 9 czerwca 2005
Taufik Salah 7 stycznia 1980 21 czerwca 2000
Izz ad-Din Nasir 7 stycznia 1980 21 czerwca 2000
Mahmud az-Zubi 7 stycznia 1980 21 czerwca 2000
Sa’id Hammadi 7 stycznia 1980 21 czerwca 2000
Wahib Tannus 7 stycznia 1980 21 czerwca 2000
Abd ar-Ra’uf al-Kasm 7 stycznia 1980 21 czerwca 2000
Ilias al-Lati 7 czerwca 1980 20 stycznia 1985
Sulajman Kadda 7 stycznia 1980 9 czerwca 2005
Ahmad Kabalan 7 stycznia 1980 21 czerwca 2000
Abd ar-Razzak Ajjub 20 stycznia 1985 21 czerwca 2000
Ahmad Dargham 20 stycznia 1985 9 czerwca 2005
Fajiz Nasir 20 stycznia 1985 9 czerwca 2005
Raszid Achtarini 20 stycznia 1985 21 czerwca 2000
Baszszar al-Asad 21 czerwca 2000 nadal
Muhammad Mustafa Miru 21 czerwca 2000 9 czerwca 2005
Muhammad Nadżi al-Utri 21 czerwca 2000 8 lipca 2013
Faruk asz-Szara 21 czerwca 2000 8 lipca 2013
Salim Sa’id Jasin 21 czerwca 2000 8 grudnia 2001
Ibrahim Hanajdi 21 czerwca 2000 9 czerwca 2005
Faruk Abu Szamat 21 czerwca 2000 9 czerwca 2005
Ghijab Barakat 21 czerwca 2000 9 czerwca 2005
Walid al-Buz 21 czerwca 2000 9 czerwca 2005
Muhammad al-Husajn 21 czerwca 2000 8 lipca 2013
Madżid Szaddud 21 czerwca 2000 9 czerwca 2005
Muhammad Sa’id Bichajtan 21 czerwca 2000 8 lipca 2013
Hasan Turkumani 9 czerwca 2005 18 lipca 2012[c]
Hiszam Ichtijar 9 czerwca 2005 20 lipca 2012[d]
Usama ibn Hamad Ali 9 czerwca 2005 8 lipca 2013
Jasir Taufik Hurijja 9 czerwca 2005 8 lipca 2013
Basam Dżanbijja 9 czerwca 2005 8 lipca 2013
Sa’id Dawud Ilijja 9 czerwca 2005 8 lipca 2013
Hajtam Satajhi 9 czerwca 2005 8 lipca 2013
Szahinaz Fakusz 9 czerwca 2005 8 lipca 2013
Wa’il al-Halki 8 lipca 2013 nadal
Muhammad Dżihad al-Laham 8 lipca 2013 nadal
Ammar Sati 8 lipca 2013 nadal
Imad Chamis 8 lipca 2013 nadal
Muhammad Szaban Azzuz 8 lipca 2013 nadal
Hilal Hilal 8 lipca 2013 nadal
Abd an-Nasir Szafi 8 lipca 2013 nadal
Abd al-Muti Maszlab 8 lipca 2013 nadal
Fajruz Musa 8 lipca 2013 nadal
Rakan asz-Szufi 8 lipca 2013 nadal
Jusuf al-Ahmad 8 lipca 2013 nadal
Nadżm al-Ahmad 8 lipca 2013 nadal
Chalaf al-Miftah 8 lipca 2013 nadal
Husajn Arnus 8 lipca 2013 nadal
Malik Ali 8 lipca 2013 nadal

Charakterystyka składu osobowego Przywództwa Regionalnego[edytuj | edytuj kod]

Według badań Nikolaosa van Dama w pierwszych latach po zdobyciu władzy w Syrii przez partię Baas w Przywództwie Regionalnym proporcje między działaczami pochodzącymi z mniejszości wyznaniowych a sunnitami były prawie równe (27 sunnitów i 23 przedstawicieli mniejszości - 10 druzów, 7 alawitów, 5 ismailitów i chrześcijanin). Podobnie wyglądała sytuacja w latach 1966-1970, gdy przez Przywództwo przewinęło się 33 sunnitów i 31 działaczy pochodzących z mniejszości, w tym piętnastu alawitów. W najwyższym krajowym organie partii Baas nie było żadnego polityka pochodzącego z Damaszku lub Aleppo. Sytuacja ta uległa zmianie po przejęciu władzy przez Hafiza al-Asada w 1970. W ramach tzw. Ruchu Korygującego całkowicie wymieniono skład Przywództwa Regionalnego. W celu przekonania notabli miejskich do rządów partii Baas al-Asad wprowadził do niego działaczy pochodzących z miast, należących do sunnickiej większości[8][9]. W latach rządów Hafiza al-Asada członkami Przywództwa Regionalnego było 67 sunnitów, 20 alawitów, 7 chrześcijan i 4 druzów. W latach 2000-2011 liczba sunnitów była jeszcze wyższa (127 przy 42 alawitach, 20 druzach, 12 chrześcijanach i 11 ismailitach)[9].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Pozostawał w Przywództwie do śmierci.
  2. Pozostawał w Przywództwie do śmierci.
  3. Pozostawał w Przywództwie do śmierci w zamachu.
  4. Pozostawał w Przywództwie do śmierci w zamachu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Ł. Fyderek, Pretorianie i technokraci..., s. 90.
  2. N. van Dam, The Struggle..., s. 44.
  3. N. van Dam, The Struggle..., s. 47.
  4. N. van Dam, The Struggle..., s. 67.
  5. Bashar al-Assad's inner circle
  6. H. Batatu, Syria's Peasantry..., s. 331-355.
  7. New Baathist Regional Command
  8. N. van Dam, The Struggle..., s. 78.
  9. a b N. van Dam, The Struggle..., s. 86.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Batatu H., Syria's Peasantry, the Descendants of Its Lesser Rural Notables, and Their Politics, Princeton University Press, Princeton 2012, ISBN 978-1-4008-4584-2
  • Fyderek Ł.: Pretorianie i technokraci w reżimie politycznym Syrii. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2011. ISBN 978-83-7638-111-4.
  • van Dam N.: The Struggle for Power in Syria. Politics and Society under Asad and the Ba'ath Party. London: I. B. Tauris, 2011. ISBN 978-1-84885-760-5.