Qemal bej Vrioni

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Qemal bej Vrioni
Ilustracja
Qemal bej Vrioni (1940)
Data i miejsce urodzenia

1885
Fier

Data i miejsce śmierci

1952
więzienie w Burrelu

Minister finansów (Albania)
Okres

od 5 kwietnia 1940
do 3 grudnia 1941

Poprzednik

Fejzi Alizoti

Następca

Shuk Gurakuqi

podpis

Qemal bej Vrioni (ur. 1885 w Fierze, zm. 1952 w więzieniu w Burrelu) – albański ekonomista, minister finansów Albanii w latach 1940–1941.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w Stambule studia wyższe z ekonomii i finansów publicznych[1].

W 1918 roku był delegatem Fieru na kongresie w Durrësie[2]. W 1920 roku wziął udział również w kongresie w Lushnji, po którym w latach 1921–1928[3] był deputowanym do albańskiego parlamentu, gdzie reprezentował Berat[4]. Vrioni miał w tym czasie poglądy konserwatywne oraz popierał reformę rolną, był też doradcą Shefqeta Verlaçiego[5]. W tym czasie został postawiony przed sądem, ponieważ został oskarżony o brutalne wypędzenie chłopów z jego domu oraz podpalenie ich domów; nie został jednak skazany, ponieważ nie było dowodów na jego winę[3].

Był zaangażowany w antyzogistyczny bunt w Fierze, który odbył się w 1935 roku[3].

5 kwietnia 1940 roku Fejziego Alizotiego na stanowisko ministra finansów; funkcję tę Vrioni pełnił do 3 grudnia 1941[4][3]. Wspierał organizację Balli Kombëtar; udostępniał swój dom w Fierze jako miejsce spotkań dowódców i działaczy młodzieżówki Balli Kombëtar[6].

W 1945 roku został aresztowany za zajmowanie wysokich stanowisk politycznych podczas okupacji Albanii; początkowo został skazany na karę śmierci, jednak wyrok złagodzono do 10 lat pozbawienia wolności[7][1]. Wyrok odbywał w więzieniu w Burrelu, z którego został zwolniony w 1952 roku; nie opuścił jednak zakładu karnego z powodu śmierci w tym czasie[1][4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Tomor Aliko: Genocide on the intellectual elite of the Albanian nation under the communist terror. trepca.net, 2007. s. 134. [dostęp 2013-12-30]. (alb. • ang.).
  2. Nosi 2009 ↓, s. 288–289.
  3. a b c d Elsie 2012 ↓, s. 478.
  4. a b c Dervishi 2012 ↓, s. 252–253.
  5. Vllamasi 2012 ↓, s. 334, 341.
  6. Ajazi 2013 ↓, s. 79–90.
  7. Radi 1997 ↓, s. 122.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]