Raino (hrabia Tusculum)
Raino także Reginulf[1] (zm. po 1185[2]) – ostatni hrabia Tusculum, syn Ptolemeusza II i jego pierwszej żony Berty[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po śmierci ojca, w 1153 roku, wspólnie ze starszym bratem, Janem, przejął władzę w Tusculum. Jan nie pojawia się już w dokumentach w 1167 roku, co oznacza, że musiał już nie żyć i Raino rządził samodzielnie[3]. Za czasów Eugeniusza III, papiestwo nabyło prawa do fortecy, z której władzę sprawowali Tuskulańczycy[3]. 8 lipca 1155 roku Jan przyrzekł wierność Hadrianowi IV, a w zamian za to, papież chciał mu dać w lenno kupioną fortecę i uczynić go swoim wasalem[3]. Senat rzymski jednak nie wyraził na to zgody, a wezwania Aleksandra III do zaprzestania ataków na hrabiów okazały się daremne[3]. Raino zwrócił się także o pomoc do Rainalda z Dassel[3].
Komuna miejska, która podburzała do coraz to nowych konfliktów, zmusiła Raino do sprzedaży swojej posiadłości w Tusculum prefektowi Janowi[4]. Gdy jednak Jan wyjechał z miasta, Raino usiłował ponownie wkroczyć do swojej fortecy, lecz zostało to uniemożliwione przez mieszkańców[4]. 8 sierpnia 1170 oddał władzę w Tusculum papieżowi, zrzekając się do niego praw[4].
11 października 1179 sprzedał Aleksandrowi III Lariano, w zamian za Vicolo i Normę[2]. W 1185 roku zawarł także układ z Cenciuszem i Oddonem Fragnipane, sprzedając Monte Cavo i Tusculanum, za Terracinę i Circegium[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Conti di Tusculo: Reginulfus. Foundation for Medieval Genealogy. [dostęp 2012-11-18]. (ang.).
- ↑ a b c Ferdinand Gregorovius: History of the City of Rome in the Middle Ages. T. IV. Londyn: George Bell & Sons, 1896, s. 629. (ang.).
- ↑ a b c d e Ferdinand Gregorovius: History of the City of Rome in the Middle Ages. T. IV. Londyn: George Bell & Sons, 1896, s. 578–579. (ang.).
- ↑ a b c Ferdinand Gregorovius: History of the City of Rome in the Middle Ages. T. IV. Londyn: George Bell & Sons, 1896, s. 594–595. (ang.).